“იგი წავიდა ვარსკვლავივით, რათა საქართველოს თავზე გაბრწყინდეს”

“წავიდა… იგი წავიდა, რათა კვლავ ამობრწყინდეს განთიადისას, როცა ტოროლა ეგებება სიყვარულით მთვრალ ეულ ბულბულს. იგი წავიდა ვარსკვლავივით, რათა საქართველოს თავზე გაბრწყინდეს, როგორც მნათობი ბეტელჰეიზე; წავიდა, როგორც მზიანი ღამის მცველი შმაგი ორლანდო და მეჩირაღდნე მწუხრის აგონიისა. იგი იქნება ხეთა შრიალში, ნაკადულის რაკრაკში, იადონის გალობაში, სოლარიუმთა მცხუნვარებაში, გაზაფხულის ჭექა-ქუხილში და ზვავთა გრიალში… და ერთ დღეს მოვა, ვით სპეტაკ მტრედად ცად აღტაცებული ნატიფი სული… გელით ხელმწიფევ, მწიფეხელიანო პრინცო ბედკრულ ივერიისა”-წერს წიკლაური.