“უბრალო ნივთში, მე შეიძლება სახლის კარი ან ფანჯარა დავინახო…”- რაგბის მწვრთნელის საოცარი მინიატურები

დათო სტე­ფა­ნო­ვი ხა­შუ­რე­ლი კა­ცია. მას მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტეტ­ში რო­გორც რაგ­ბის მწვრთნელს, ისე იც­ნო­ბენ. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში არა­ერ­თი ტა­ლან­ტი ყავს გა­მოზ­რდი­ლი. მისი მოს­წავ­ლე­ე­ბი სა­ქარ­თვე­ლოს ეროვ­ნულ ნაკ­რებ­ში და ევ­რო­პის წამ­ყვან ჩემ­პი­ო­ნა­ტებ­ში თა­მა­შო­ბენ.

რაგ­ბის მწვრთნე­ლო­ბას დათო კი­დევ ერთ საქ­მეს უთავ­სებს წარ­მა­ტე­ბით – ის ულა­მა­ზეს მი­ნი­ა­ტუ­რებს აკე­თებს. ეს საქ­მე მის­თვის ჰობ­ზე მე­ტია, უყ­ვარს და სი­ა­მოვ­ნე­ბას იღებს. რო­გორ და­ი­წყო და რა მიზ­ნით აკე­თებს მი­ნი­ა­ტუ­რებს – ამა­ზე დათო სტე­ფა­ნო­ვი AMBEBI.GE-ს ესა­უბ­რა:

– მინ­დო­და რამე ღი­რე­ბუ­ლი გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, რო­მე­ლიც დარ­ჩე­ბო­და მო­მა­ვალს, სული ჩა­მა­ბე­რა უს­ხე­უ­ლო საგ­ნე­ბის­თვის და თან ჩემს ნა­მუ­შე­ვარ­საც ელა­პა­რა­კა. სულ პა­ტა­რა რა­მით და­ვი­წყე – მი­ნი­ა­ტუ­რუ­ლი სახ­ლი გა­ვა­კე­თე და ისე ჩა­მით­რია, მინ­დო­და, უფრო მეტი და მეტი გა­მე­კე­თე­ბი­ნა. ყვე­ლა­ფე­რი ჩე­მით ვის­წავ­ლე, რა­ღაც დე­ტა­ლის დახ­ვე­წა თუ მინ­და, ხან­და­ხან ინ­ტერ­ნეტ­ში ვი­ძი­ებ ინ­ფორ­მა­ცი­ას.

– რა არის თქვენ­თვის ინ­სპი­რა­ცი­ის წყა­რო?

როცა ბუ­ნე­ბა­ში გავ­დი­ვარ და რამე მო­მე­წო­ნე­ბა, ვნა­ხუ­ლობ მი­ტო­ვე­ბულ სახ­ლს, რო­მე­ლიც ლა­მა­ზია და ა.შ. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­ში ილე­ქე­ბა და მინ­და რომ ნა­მუ­შევ­რებ­ში გა­და­ვი­ტა­ნო, ცო­ცხა­ლი სახე მივ­ცე. ყვე­ლა ჩემი შექ­მნი­ლი მი­ნი­ა­ტუ­რა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მიყ­ვარს. მინ­და რომ ამ მი­ნი­ა­ტუ­რე­ბით ქარ­თუ­ლი სული, ქარ­თუ­ლი კუ­თხე­ე­ბის თა­ვი­სე­ბუ­რი სი­ლა­მა­ზე­ე­ბი გა­დავ­ცე მნახ­ვე­ლებს.

ყვე­ლა მიყ­ვარს, ვერც ერთ მი­ნი­ა­ტუ­რას ვერ გა­მო­ვარ­ჩევ, მაგ­რამ არის დე­ტა­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც სხვებ­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. მა­გა­ლი­თად, შე­იძ­ლე­ბა იყოს ჭა, რომ­ლის კე­თე­ბა­შიც ბევ­რი დრო დავ­ხარ­ჯე და სა­ბო­ლო­ოდ ისე­თი მი­ვი­ღე, რო­გო­რიც ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი მქონ­და.

 

– და­ახ­ლო­ე­ბით რამ­დე­ნი ხანი გრძელ­დე­ბა კე­თე­ბის პრო­ცე­სი?

– ასე თქმა რთუ­ლია. შე­იძ­ლე­ბა უცებ მო­მი­ვი­დეს მუზა, და­ვი­წყო კე­თე­ბა და და­ვას­რუ­ლო, მაგ­რამ შე­იძ­ლე­ბა წლე­ბი გაგ­რძელ­დეს. ყვე­ლა ნა­მუ­შე­ვარს ვუდ­გე­ბი ისე, რო­გორც გან­სა­კუთ­რე­ბულს და ვცდი­ლობ რამე დე­ტა­ლი მე­ო­რედ აღარ გან­მე­ორ­დეს.

 

– თქვე­ნი ნა­მუ­შევ­რე­ბის შე­საქ­მნე­ლად, რა მა­სა­ლას იყე­ნებთ?

– აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა­ფერს. გა­დაყ­რი­ლი ნივ­თე­ბი, მუ­ყა­ოს ქა­ღალ­დი, ყვე­ლა­ფე­რი რა­საც ვე­ხე­ბით, შე­იძ­ლე­ბა მა­სა­ლად გა­მო­ვი­ყე­ნო. აი, მა­გა­ლი­თად სხვის­თვის შე­იძ­ლე­ბა იყოს უბ­რა­ლო ნივ­თი, მაგ­რამ მე მას­ში სახ­ლის კა­რე­ბი, ფან­ჯა­რა ან სხვა რამე და­ვი­ნა­ხო.

– რას გრძნობს ხე­ლო­ვა­ნი როცა ას­რუ­ლებს თა­ვის ნა­მუ­შე­ვარს?

– ეს არის ყვე­ლა­ზე დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბა, სა­ო­ცა­რი, ენით აღუ­წე­რე­ლი გან­ცდა. ყვე­ლა­ნა­ი­რი დაღ­ლი­ლო­ბა, სტრე­სი გა­ვი­წყდე­ბა. შე­იძ­ლე­ბა რა­ღაც უმ­ცი­რეს დე­ტალ­ზე მო­გი­წი­ოს სა­ა­თო­ბით მუ­შა­ო­ბა, მაგ­რამ ეს იმ­დე­ნად სა­სი­ა­მოვ­ნო პრო­ცე­სია, რომ დაღ­ლი­ლო­ბას სა­ერ­თოდ ვერ გრძნობ. ამ ყვე­ლაფ­რის კულ­მი­ნა­ცი­აა დას­რუ­ლე­ბა. ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი პრო­ცე­სია, როცა უკვე დას­რუ­ლე­ბულ ნა­მუ­შე­ვარს უყუ­რებ და ფიქ­რობ – რა დე­ტა­ლი შე­იძ­ლე­ბა და­ე­მა­ტოს ან პი­რი­ქით, მო­აკ­ლდეს. მქო­ნია შემ­თხვე­ვა, როცა და­მის­რუ­ლე­ბია, მერე დავკვირ­ვე­ბი­ვარ და რა­ღაც სხვა დე­ტა­ლიც მი­მი­მა­ტე­ბია.

 

– რამ­დე­ნი მი­ნი­ა­ტუ­რა გაქვთ გა­კე­თე­ბუ­ლი?

– ასამ­დე მა­ინც. ყვე­ლა არაა სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ბევ­რი უცხო­ეთ­შია გა­ტა­ნი­ლი. მქო­ნია შემ­თხვე­ვა, როცა წა­უ­ღი­ათ ჩემი ნა­მუ­შე­ვა­რი უცხო­ეთ­ში და უთხო­ვი­ათ, რომ მყიდ­ვე­ლის ვი­ნა­ო­ბა არ მეთ­ქვა.

– შე­მო­სავ­ლის წყა­რო­ცაა თქვენ­თვის ეს მი­ნი­ა­ტუ­რე­ბი?

– ძი­რი­თა­დად უცხო­ურ ბა­ზარ­ზე მქონ­და გათ­ვლი­ლი, რად­გან რო­გორც უკვე ვთქვი, მინ­და ყვე­ლამ ნა­ხოს თუ რა ლა­მა­ზი სოფ­ლე­ბი და კუ­თხე­ე­ბი გვაქვს ქარ­თვე­ლებს. ნა­ხონ და ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა სხვა კუ­თხი­თაც და­ი­ნა­ხონ, თა­ნაც არ მო­ვი­ტყუ­ე­ბი და ვი­ტყვი, რომ ფი­ნან­სუ­რა­დაც სა­ინ­ტე­რე­სოა უცხო­უ­რი შეკ­ვე­თე­ბი. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ადა­მი­ა­ნებს ლუკ­მა-პური უჭირთ და არა­ვის უნდა შენი მი­ნი­ა­ტუ­რე­ბი…

უცხო­ეთ­ში წას­ვლა­ზე ბევ­რი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა მქონ­და, ფი­ნან­სუ­რა­დაც ძა­ლი­ან მომ­ხიბ­ვლე­ლი, მარ­თლა ყვე­ლა­ნა­ირ პი­რო­ბას მიქ­მნიდ­ნენ სა­მუ­შა­ოდ, მაგ­რამ არ წა­ვე­დი. ხა­შუ­რის ბავ­შვთა რაგ­ბის კლუბ “ლე­გი­ონს” ვა­ვარ­ჯი­შებ, რაგ­ბის ლი­ცენ­ზი­რე­ბუ­ლი მწვრთნე­ლი ვარ. რაგ­ბი სხვა სამ­ყა­როა ჩემ­თვის და ბავ­შვებს ვერ მი­ვა­ტო­ვებ­დი. და­მერ­წმუ­ნეთ, რომ ის სიყ­ვა­რუ­ლი, რა­საც მე ჩემი მოს­წავ­ლე­ე­ბის­გან ვი­ღებ, მთელ ქო­ნე­ბად მი­ღირს, ამი­ტო­მაც დავ­რჩი და ერთი წა­მით არ ვნა­ნობ ამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას. მე ჩემი ბი­ჭე­ბით, ჩემი “ლე­გი­ო­ნით” ვარ მი­ლი­ო­ნე­რი.

 

– რაგ­ბი დიდ დროს მო­ი­თხოვს და რო­გორ უთავ­სებთ ამ ორ, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბულ სფე­როს ერ­თმა­ნეთს?

– ხე­ლოვ­ნე­ბას ვუ­თავ­სებ რაგბს თუ რაგბს ვუ­თავ­სებ ხე­ლოვ­ნე­ბას, უკვე ვე­ღარ ვხვდე­ბი. მი­ნი­ა­ტუ­რე­ბის წვრილ დე­ტა­ლებ­ზე მუ­შა­ო­ბამ, სა­ოც­რად და­მიმ­შვი­და ნერ­ვუ­ლი სის­ტე­მა და აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, სრუ­ლად მყოფ­ნის ნერ­ვე­ბი რომ ორი­ვე საქ­მე გუ­ლით ვა­კე­თო. თუ რამე პრობ­ლე­მაა ან ცოტა რთუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­აა, მა­შინ­ვე მი­ნი­ა­ტუ­რებ­ზე მუ­შა­ო­ბას ვი­წყებ და მო­მენ­ტა­ლუ­რად მეხ­სნე­ბა სტრე­სი.

ავ­ტო­რი: ლადო გო­გო­ლა­ძე

www.ambebi.ge