“ცოცხლად დავმარხოთო.. “კლიზმაზე” დავსვათ ან შამპანურის ბოთლზეო” – კიკნაძე დაკავებისას მუქარის დეტალებზე

“ცოცხლად დავმარხოთო… დაბლა ჩავიყვანოთ და “კლიზმაზე” დავსვათ ან შამპანურის ბოთლზეო” – ამის შესახებ სინდისის პატიმარმა, რეზო კიკნაძემ დღევანდელ პროცესზე საბოლოო სიტყვის დროს ისაუბრა.

გამოცემა “პუბლიკა” რეზო კიკნაძის ვრცელი დასკვნითი სიტყვის ამონარიდს უცვლელად ავრცელებს.

სასამართლოში სინდისის პატიმარმა პოლიციელების მხრიდან დაკავების დროს, არაადამიანურ მოპყრობაზე, მუქარასა და ზეწოლაზე ისაუბრა.

რეზო კიკნაძემ აღნიშნა, რომ პოლიციელებმა მის გასაგონად ხმამაღლა დაიწყეს საუბარი – “ტრაქტორი მოსულია უკვე, თხრის ორმოს და თუ არ დაწერს, ცოცხლად დავმარხოთო. მერე მე მომიტრიალდა, უფრო სწორედ, მანქანაში შემოყო თავი და ჰა ბიჭო, დაწერე ბიჭო რასაც გეუბნებიან, თორემ ხომ ხედავ რაც გელოდებაო”.

ამასთან ბრალდებული იხსენებს, როგორ დაემუქრა ერთი პოლიციელი – “დაბლა ჩავიყვანოთ და “კლიზმაზე” დავსვათ ან შამპანურის ბოთლზეო”. მეორემ კი უპასუხა – “შეიძლება გაეპაროს, ბინძური საქმეა, ჰოდა ხელთათმანები გავიკეთოთო”.

სინდისის პატიმრის თქმით, მას ტანსაცმელი გახადეს “ეგ აქციაზე გეცვაო და საქმეში ჩააკერეს”.

დასკვნითი სიტყვიდან ამონარიდს უცვლელად გთავაზობთ:

ეს არის ჩემთვის ყველაზე სტრესული, საშინელი, ავადსახსენებელი, დამღლელი დღე, მიუხედავად იმისა, რომ ცუდი დღეების მეტი რა მქონია ცხოვრებაში. დღიურებს ვწერდი და ყველა დღეს სათაურს ვარქმევდი. ამ დღეს კი „ვატერლო თუ აუშტერლიცი“ დავარქვი. ვატერლო და აუშტერლიცი ნაპოლეონის ორი ყველაზე მასშტაბური ბრძოლაა, საიდანაც ერთში ყველაზე დიდი მარცხი განიცადა, მეორეში კი ყველაზე დიდი გამარჯვება მოიპოვა.

ახლა თავად განსაჯეთ – ეს დღე, როცა არ გავტყდი, გამარჯვება იყო ჩემთვის თუ მარცხი, იმის ფონზეც, რომ ვინც მე აქ უსამართლოდ გამომიშვა, მათ ყველა აფურთხებს, აგინებს და გარეთ თავისუფლად ვერ გამოდიან. მე კი ოდესაღაც, როდესაც გარეთ გავალ, ჩემთვის ყოვლად უცნობ ადამიანთა ჯარი დამხვდება, ვინც სიყვარულს და პატივისცემას გამოხატავს ჩემს მიმართ. ამ სიყვარულს საკნიდანაც საკმაოდ ვგრძნობ.

5 დეკემბრის იმ საღამოსაც ჩვეულებრივ წავედი რუსთავიდან რუსთაველისკენ, ვნახე მეგობრები, აქციებზე გაცნობილი ნაცნობები…. ფეისბუქზე დადებული ჩემი ბოლო ფოტოც მაგ დროს გადავიღე – აქციაზე საჭმელებს აკეთებდნენ, როგორც ყოველთვის ერთმანეთს ვუმასპინძლდებოდით, ერთმანეთზე ვზრუნავდით და მეც გავსინჯე… ჩემი აიდოლი ტატო ბაციკაძეც კი ვნახე იმ დღეს. შეიძლება რაღაც ნიშანიც სიკვდილისწინა ბოლო სურვილივით – სხვა სამყაროში, სხვა განზომილებაში გადასვლამდე შენი ფავორიტი ადამიანის ხილვა.

აქცია, დაახლოებით, სამი საათისკენ დაიშალა, ვინაიდან 09:20-ზე ექიმთან ვიყავი ჩაწერილი ბიულეტინის დასახურად, რუსთავში ვეღარ წავიდოდი და მაისის აქციებზე გაცნობილმა ჩემმა მეგობარმა თავისთან წამიყვანა. ექიმთან დაგეგმილ იმ ვიზიტზე იცოდნენ ალბათ კრიმპოლში და მხვდებოდნენ ჩასაფრებულები მიმდებარე ტერიტორიაზე. დილას დავიძარი საბურთალოსკენ, კლინიკა „რეიმანის“ მიმართულებით, მახსოვს ზუსტად წუთი-წუთზე მივედი, მომცეს ბიულეტენი და 09:30-ზე გამოვედი გარეთ. რა ვიცოდი, თურმე რა მელოდა. ცნობისთვის ბიულეტენი აქციებზე გაზის იძულებითი ყლაპვის შედეგად თვალების და ყელის ჩაწითლება-ტკივილის გამო მქონდა გახსნილი და წამლებსაც ვსვამდი.

ჩავედი უნივერსიტეტის მეტროში, თან დედას ვწერდი, არ ინერვიულო, მოვდივარ სახლისკენ, აი, ახლა ჩავდივარ მეტროში-მეთქი. მერე დედამ მომიყვა შენს ნომერზე ვრეკავდი მთელი დილა და სადღაც 12:00-13:00- საათისკენ ვიღაცამ უხეშად მიპასუხა – აქ აწი აღარ დარეკოო და მაშინ მივხვდი, რაღაც ვერ იყო რიგზეო.

ჩავედი მეტროში და გასასვლელ ავტომატამდე ორი ნაბიჯიღა მაშორებდა… შეიძლება ერთიც… როცა უკნიდან ზურგზე ხელი დამადო შავებში ჩაცმულმა ოდნავ წონიანმა ახალგაზრდამ, რომელსაც მეორე, მასსავით ჩაცმული, ოღონდ უფრო გამხდარი ბიჭი ახლდა და შენ ხო რეზო ხარ, პირადობა გვაჩვენეო მითხრა… თან ხელი მძლავრად ჩამჭიდა. არ მაქვს თან, რა ხდება-მეთქი და ტელეფონის ამოღება დავაპირე ვიდეოს გადასაღებად. ჯიბიდან ამოღებისთანავე გამომგლიჯეს უხეშად „ეს აღარ დაგჭირდებაო“. – რას აკეთებთ, რამე დავაშავე? – ვეკითხები – აქციებზე ხო დადიოდი და რაღას კითხულობო. წონიანის გვარია ოშხარელი, გამხდარის – ბუკია. მეტროს დაცვას ჰკითხეს, პატრულის ოთახი ხო ცარიელია და შიგნით შემიყვანეს, ტელეფონი არ გამიტეხოთ, დედამ მიყიდა ორი დღის წინ მეთქი – პაროლი გვითხარი როგორ შევიდეთ, თორემ დავამტვრევო, მეც ვუთხარი, რა მქონდა დასამალი.

შემდეგ ვიღაცას დაურეკეს, უკვე ჩვენთან არისო, გააფრთხილეს და რამდენიმე წუთში ამიყვანეს მაღლა, სადაც შავ დახურულ მანქანაში ჩამსვეს ბორკილებდადებული. იქვე სხვა მანქანაც იდგა მსგავსი. წინ, მძღოლის გვერდით, სავარაუდოდ, მათი უფროსი იჯდა და შეგიძლიათ თავში წამოარტყათ, მაინც არაფერი დაეტყობაო. აქეთ-იქიდან ბუკია და ოშხარელი მესხდნენ და ერთ-ერთმა წამომარტყა კიდეც კეფაზე – თუ არ ეცდები, ბუკიამ ალბათ ამით მანიშნა, ყველაფრის გამკეთებლები ვართო. შოკში ვიყავი, ვერ ვიჯერებდი რა ხდებოდა. თან ვფიქრობდი, კაი, არა უშავს, სამშობლოსთვის ერთ ცემას აიტანს კაცი, რაც უნდათ ის უქნიათ-მეთქი. ცემას გადავურჩი, თუმცა ერთი ცემა სჯობდა იმას, რაც გავიარე.

წამიყვანეს სადღაც ისეთ ადგილას, ქალაქიდან მოწყვეტილს რომ ჰგავდა. მათივე საუბრიდან გავიგე, რომ ლისი იყო. თორემ მე ცხოვრებაში არ ვყოფილვარ იქამდე იქ. აქ წავიდა ჩემი „დამუშავება და შანტაჟი.

მანქანაში ყველა ცალ-ცალკე ყოფდა თავს ისე, როგორც მოგვიანებით კრიმპოლის წყეულ შენობაში და მაძალებდა დამეწერა კონკრეტული სამი გვარი, ვისი ორგანიზებითაც დავდიოდი აქციებზე. ვითომ გვარამია, ზურა ჯაფარიძე და ელენე ხოშტარია მიხდიდნენ 500 ლარს. მირიგებდნენ პიროტექნიკას (რომელიც რატომღაც საერთოდ არ გამისროლია), ვითომ მავალებდნენ წინა ხაზზე ვმდგარიყავი, სპეცრაზმის წინ – მეგინებინა და მესროლა ხელში რაც მომხვდებოდა.

თავიდან მეგონა უბრალოდ ხუმრობდნენ. მერე, ყველამ რომ ამის მითითება დამიწყო ინტენსიურად უკვე დავეჭვდი – მგონი მიზანში ამომიღეს-მეთქი. ნეტავ ვიცოდე, რატომ.

ლისზე იყო, როდესაც მანქანის ფანჯარასთან მდგარებმა ჩემს გასაგონად ხმამაღლა დაიწყეს საუბარი ტრაქტორი მოსულია უკვე, თხრის ორმოს და თუ არ დაწერს, ცოცხლად დავმარხოთო. მერე მე მომიტრიალდა, უფრო სწორედ, მანქანაში შემოყო თავი და ჰა ბიჭო, დაწერე ბიჭო რასაც გეუბნებიან, თორემ ხომ ხედავ რაც გელოდებაო.

საჭესთან იჯდა ერთი აზერი, რომელსაც ასლანას ეძახდნენ და ყველაზე დიდ აგრესიას ის გამოხატავდა (მგონი ქართველები არ მოსწონს). ჯერ მეუბნებოდა, დიქტატურა ცუდი რატომ გგონია, ხომ ხედავ რამდენი წელია აზერბაიჯანში ალიევია პრეზიდენტი და იდეალური ქვეყანა გვაქვსო. დებილები ხართ, ვისაც დიქტატურა არ მოგწონთო.

ჩემთვის ვფიქრობდი, ღმერთო შენ მიშველე – ამ უტვინოს თუ ასე მოსწონს, წავიდეს თავის ალიევთან და დაგვანებოს თავი აქ რა უნდა-მეთქი. მერე ვიღაცამ მითხრა, რას ერჩოდით ბიჭო პოლიციელებს – რამე რომ დაგემართოთ ისევ მათი დასაცავი უნდა გახდეთო. პოლიციელებს კი არა, ნიღბიან, საცემად დაგეშილ, კაცის მკვლელ, დაგეშილ სპეცრაზმელებს ვერჩი, ქალებს და ბავშვებსაც რომ არ ინდობენ და შვიდი ერთს ურტყამს-მეთქი.

ამაზე ასლანა სულ მთლად აიჭრა. შენ რა, ასხვავებ პოლიციელებისგანო? ფორმიანებზე რას ამბობ, ხომ ხარ ღირსი გაგეხეს ეგ თავიო. ვინც ფორმიანს შეეხება, ყველას ასე და ისე რომ იცოდეთ, ყველა სპეცრაზმელს აქვს თქვენი სახელები და საცხოვრებლები დამახსოვრებული და თუ კი ოდესმე გამოსვლა გეღირსათ, ნახავთ რა გელოდებათო. გინებას და უწმაწურ სიტყვებს აქ აღარ ვიტყვი. ყველა წინადადება ჩემდამი გინებით სრულდებოდა. სხვა რა შეუძლიათ მეტი?

მერე, დაახლოებით, თორმეტი-პირველის ნახევრისკენ გააფორმეს, თითქოს ლისზე დამიჭირეს. ხელოვნურად გამატარ-გამომატარეს და ვიდეოც გადამიღეს. ჩანთის ჩხრეკისას ერთ-ერთმა მითხრა, ცოტა დროღა დაგვრჩა და თუ არ დაწერ რასაც გეუბნებით, ამ ჩანთიდან შეგვიძლია რაც გვინდა ის ამოვიღოთ. მეორემ სიცილით უპასუხა, ამას რა ჰგონია, სად მოხვდაო. მძღოლის გვერდით მჯდარ მელოტ შუახნის კაცს ჭუმბურას ეძახდნენ. როცა ლისიდან დავიძარით, რამდენჯერაც შუქნიშანზე ან საცობში გაჩერდებოდა მანქანა, იმდენჯერ გადაყოფდნენ თავს მანქანიდან და დაიწყებდნენ ქალებზე სიტყვებით სექსუალურ ძალადობას – უჰ, ამას იმას ვუზამდი; იმას ამას ვუზამდი; აი, ეს საშენოა; ეს საჩემოა და მსგავსი ამაზრზენობები. ცოტაც და გული ამერეოდა. მათი დიალოგები მეტს ვერ სცდებოდა. ქალ მძღოლებს, რა თქმა უნდა, აგინებდნენ. ყოველ დანახვაზე, ქალს რა უნდა საჭესთანო, უშვერი სიტყვებით. მთელი გზა თბილისში არსებულ ბორდელებს განიხილავდნენ – ასეთია ჩვენი პოლიცია.

და მერე შემიყვანეს, აწ უკვე, ჩემთვის უკვე ყველაზე საძულველ შენობაში, ორთაჭალის კრიმპოლში. იქ ისევ იგივე დაიწყო. დამუშავება და მუქარებით დათანხმების მცდელობა მათი მითითებით რეალურად არ არსებული სამი ორგანიზატორის დაწერაზე. ერთმანეთს ენაცვლებოდნენ. საღამოს ექვს საათამდე ვიჯექი იქ და ამ დროის მანძილზე სულ ბორკილი მეკეთა ხელზე და საპირფარეშოშიც არ გამიშვეს. თან, რატომღაც ორჯერ გამჩხრიკეს, როცა ოთახიდან არ გავსულვარ საერთოდ. ერთი დამემუქრა – დაბლა ჩავიყვანოთ და „კლიზმაზე“ დავსვათ ან შამპანურის ბოთლზეო. მეორემ უპასუხა, შეიძლება გაეპაროს, ბინძური საქმეა, ჰოდა ხელთათმანები გავიკეთოთო.

შემდეგ, რუსთავში, სამსახურში მიუცვივდნენ დედას და ახარეს, შენი შვილი დავიჭირეთო. ახლა სახლში წამოგვყევი, ჩხრეკას დაესწარიო. არადა ვთხოვდი, დამარეკვინეთ დედასთან, მე ვეტყვი, ძალიან ინერვიულებს, შეიძლება გული გაუსკდეს-მეთქი. ამაზე დამცინეს – შენ თავი სასტუმროში ხომ არ გგონია, მომინდომა ბიჭმა ტელეფონზე დარეკვაო.

ლისზე, როდესაც ჩანთა და ტანსაცმელი გამიჩხრიკეს, ერთმა მითხრა, წამალი გიპოვეთ, დაგერხაო. სახლის ჩხრეკას როდესაც მორჩნენ, იარაღით ხელში შემოვიდა ერთ-ერთი. სახე მიმაბრუნებინა მისკენ კარგად რომ დამენახა და აი, რა ვიპოვე შენს სახლშიო. დაწერე, ნუღარ აჭიანურებ, თორემ სამუდამოდ ჩაგალპობთ ციხეშიო. ისე გიზამთ, რომ თავადვე შეგვეხვეწები, პასტა-ფურცელი მომეცითო, მაგრამ მერე უკვე გვიანი იქნებაო. ისე წამალი კი არა, სიგარეტიც არასდროს მომიწევია ცხოვრებაში. იარაღის სროლა იმდენად საერთოდ არ ვიცი, ვინმეს რომ ვესროლო, შეიძლება თავად გავირტყა.

შემდეგ, გამხადეს ტანსაცმელი – ეგ აქციაზე გეცვაო და საქმეში ჩააკერეს. სახლიდან დედას სხვა ტანსაცმელი გამოაგზავნინეს ჩემთვის. მათ შორის იყო ყვითელი ბოტასებიც. ეს რა ფერის ბოტასები გაქვს, ბიჭო, პიდარასტი ხარო? გვარამიამ გიყიდა ალბათ, ერთად იდექით რიგშიო? ეს ნახე რა პიდარასტი ყოფილაო. აბა, რა გგონია, იქ რანაირი ხალხი დგასო. ერთმანეთში დაიწყეს ასეთი დამცინავი ფრაზები ჩემზე და ხარხარებდნენ, ვითომ მაგარი რაღაცები თქვეს.

მერე გაიგეს სადაც ვმუშაობდი, ევოლუშენში, ბანქოს მჩეხავად. ამაზე ცალკე დამიწყეს ბულინგი. ეგ არ უთხრა პატიმრებს, თორემ გაგწეწავენ – ჯოჯოხეთად გექცევა იქ ყოფნაო. აუ, ეს ვერ გადარჩება იქ, ნახე რა არიფია. დაწერე, შვილო, რასაც გეუბნებით, ძალიან გინდა ცხრა წელი საკნის ხეხვაო? ცხრა წელი ვინ აკმარებს? – მეორე გამოეპასუხა.

ამ უნიჭო დაცინვებში ვინც მონაწილეობა, არის ჭუმბურა. აქ მოსასვლელი პირი არ ჰქონდა, არადა რომ მოსულიყო, ასეთ რაღაცას ვეტყოდი (ისე, რომ იცოდეთ, თავად პროფესიით არის მჩხრეკავი. ნუ, აქ ამას აკეთებდა), – ჭუმბურ, სხვას რანაირად დასცინი შესასრულებელ სამუშაოზე ან პროფესიაზე, როცა ყველაზე დაბალი დონის, გულის ამრევი სამსახური გაქვს? ყოველ დღე ათობით უცხო კაცის უკანალში უნდა გქონდეს შერგული ცხვირი და თვალები, ყოველ დღე მამაკაცების ასოს უნდა უსვა ხელები და ამოწმო, რამე ხომ არ აქვს დამალული იქ (შეიძლება მოგწონს კიდეც), იქ კი უმეტესად განავალს პოულობ-ხოლმე. უი, შენ ყვითელ ბოტასებზეც დამცინე, ხომ, და გეიდ მომიხსენიე, ეს რა გაცვიაო? აჰაჰა… აქ ალბათ იმიტომ არ მოსულხარ მოწმედ, რომ დრო არ გქონდა, ვიღაცის პენისი უნდა გაგეჩხრიკა.

კიდევ ერთი დიალოგი, რაც ცუდად ჩამრჩა, ყველაზე ცუდადაც მგონი იმიტომ, რომ ფილმები ჩემთვის წმინდაა. ტელევიზორს თუ უყურებ და რა ხდება ქვეყანაში იციო? (TV იმედი აქვთ ამ დროს ჩართული). არა, არ ვუყურებ, მე ფილმები მიყვარს და მე უმეტესად ფილმები მაქვს ჩართული. ქვეყანაში რაც ხდება ამისთვის ტელევიზორი რად მინდა, მე თვითონვე ვხედავ საკუთარი თვალით-მეთქი. ეს დებილი, გაუნათლებელი.. – სხვა უწმაწური სიტყვები მოაყოლეს, ნახეთ რა ფილმებს უყურებს, იმედს არა და ქვეყანაში რაც ხდება სულ ფეხზე ჰკიდიაო. თან რომ არც ხუმრობდა, რამხელა კატასტროფაა. გავხედე TV იმედს და თურქული სერიალი გადის.

მოკლედ, საღამოს ექვს საათამდე მაქსიმალურად მამუშავეს. ყველაფერი სცადეს. ბოლომდე გამომფიტეს და ექვსზე ძლივს მორჩა ეგ ჯოჯოხეთი. წამიყვანეს იზოლატორისკენ.

მანქანაში ერთმა კეთილი პოლიციელის როლის მორგება სცადა – გვარად გეთიაშვილი იყო, იმ მავნებელ შენობაში როგორც მიმართავდნენ, როცა დამცინოდა. შვილო, ახალგაზრდა ბიჭი ხარ, ჯაფარიძის და გვარამიას გამო რატომ ინგრევ ცხოვრებას, შენი რა მიდისო.

კრიმინალური პოლიციის შენობაში ნახევარი დღის განმავლობაში უფრო მეტი დამნაშავე და ბოროტმოქმედი ვნახე, ვიდრე ციხეში ცხრა თვეში. ანომალიური ქვეყანა ვართ. გვაქვს უსამართლო სასამართლო და გვყავს კრიმინალი პოლიცია.

ჩემს გაკეთებულს სხვას არასდროს დავაბრალებ, როგორც არ უნდა დამემუქრონ ან რასაც არ უნდა შემპირდნენ. ჯერ ერთი, ქვეყნის სიყვარულის ჩემი წილი სხვას რატომ უნდა გავუყო და ვთქვა, ვინმეს დავალებით მიყვარს ქვეყანა-მეთქი. ან უდანაშაულო ადამიანს მოგონილი დანაშაული როგორ ჩავუწერო? ჩემთვის მსგავსი რამ წარმოუდგენელია. ვთქვათ, ამით ციხეს გაექეცი, მაგრამ საკუთარ თავს სად გაექცევი. ციხე უფრო სასჯელი რატომ გგონიათ, ვიდრე საკუთარი სინდისი?” – ყვება სინდისის პატიმარი, რეზო კიკნაძე. (“პუბლიკა”)