“სულ ამბობ აქედან წასვლა გინდა…დავუშვათ წახვედი, მერე” ? – ემიგრანტი დედების დილემა

— სულ ამბობ, აქედან წასვლა გინდა. .. დაუშვათ წახვედი, მერე?

— მერე ვიმუშავებ და ფულს შვილებს გამოუგზავნი!

—შენ გგონია , იქ სადაც მიდიხარ ყველაფერი იდეალურად დახვდება?

—ამაზე უარესი ხომ აღარ იქნება? !

— უარესი? რა შეიძლება იყოს იმაზე უარესი , ვიდრე შვილებისგანშორს ყოფნა?

— შვილების ცრემლიანი თვალების ყურება .. სახლში დაბრუნებულს ” “დღეს, რა მომიტანე”

— კითხვაზე ცარიელი ხელების ზურგს უკან დამალვა და სულის წვა! ექიმთან ვერ მიყვანა , “წამლებ -ს მაინც ვერ ვიყიდი” __ საშინელებაა!

— მერე სიშორე?

— სიშორე არაფერია, როცა იცი ისინი კარგად არიან, ვინც საკუთარ სიცოცხლეს გირჩევნია!

– –მერე, შენი სიცოცხლე?!

— ჩემი სიცოცხლე მათი ბედნიერებაა….

— ფულით ბედნიერებას და დედის სითბოს ვერ იყიდიან მეგობარო!

—-მიეჩვევევიან!

—შენ მიეჩვევი?

— ვიღაცამ ხომ უნდა იცხოვროს მიუჩვეველი ტკივილით.

—როდის მიდიხარ?

— კვირის ბოლოს!

—-გაგიჭირდება დამშვიდობება… ..

— არ დავემშვიდობები, ფრენა ღამით არის! ბავშვებს დავაძინებ, გულში ჩავიკრავ ფრთხილად,მათ სურნელს ჩავისუნთქვა და თან გავიყოლებ.

— არ წახვიდე!

— მათ გამო უნდა წავიდე

—- კიდევ ერთხელ დაფიქრდი!

—-თუ ვიფიქრე ვერ წავალ. .. ფიქრით გაჭივრებას ვერ ვუშველი , იმედი ოდესმე შვილები მაპატიებენ!

—-არ დაგიფასდება ამხელა მსხვერპლი , ბოლოს არავის დაუფასდა!

— თუნდაც არ დამიფასდეს, სანამდე შევძლებ მინდა ბედნიერები იყვნენ, თუნდაც ჩემი უბედურების ხარჯზე!

/ნანეიშვილი/