“ყოველთვის ვამბობდი და ვწერდი იმას, რასაც ვფიქრობდი.. მართალია, სახალხო პოეტი და მწერალი არასდროს ვყოფილვარ, მაგრამ თუ დამიჯერებთ, ეს არც არასდროს ყოფილა ჩემი მიზანი. უნდა გამოგიტყდეთ, დღეს გაცილებით შებოჭილად ვგრძნობ თავს, ვიდრე ჩემს საბჭოთა ახლაგაზრდობაში. საქართველო ჩამოყალიბდა ქვეყნად, სადაც აზრის დამუშავებაზე მეტად იმაზე ფიქრობ, ვინმეს ხომ არ გაანაწყენებ და რამდენი კაცი გაგინებს, გინებით კი აუცილებლად გაგინებს ვიღაც, სულ რომ ჩიტებსა და ყვავილებზე წერო. ეს ჩემთვის ყველაზე რთული აღმოჩნდა, საბჭოთა ცენზურაზე რთულიც კი. ყოველ ჯერზე, როგორც კი გადავწყვეტ გამოვიყენო ჩემი წილი ამ ყბადაღებული გამოხატვის უნივერსალური უფლებიდან, მაშინვე იმდენი ადამიანისთვის მიწევს ანგარიშის გაწევა, ყველაფრის სურვილი მეკარგება. ჩვენ ყველაზე ეფექტური ცენზურის ქსელი შევქმენით ჩვენივე გამოხატვის უფლებით ბოროტად სარგებლობით. ამიტომ დღეს მხოლოდ იმ ხალხის ხმა ისმის, ვინც ყველაზე ხმამაღლა ყვირის. “ზოგჯერ თქმა სჯობს არათქმასა, ზოგჯერ თქმითაც დაშავდების”… ჩვენ სწორედ ამ აფორიზმის მეორე ნაწილის სტადიაში ვართ პერმანენტულად”, – ამბობს მწერალი, ესეისტი და დოკუმენტალისტი პაატა ქურდაძე “კვირის პალიტრისთვის” მიცემულ ინტერვიუში.
მსგავსი სტატიები:
“დროა ოლიგარქი მივაცილოთ მისივე კუთვნილ ვერტმფრენის ასაფრენამდე”- დავით მჟავანაძე
სასტუმრო “პარაგრაფი” ივანიშვილმა ბანკ “ქართუს” გადასცა
გიორგი თარგამაძის OP-ED: ორი ვვპ
დეპუტატი-რა გახდა ბოლო ბოლო სამი მილიონი კაცის ღირსეული ცხოვრება?
9 და 11 აპრილს ბათუმი-თბილისის მიმართულებით დამატებითი რეისები დაინიშნა
“დღესაც გვჭირდება ერთიანობის ის ხარისხი, რომელიც ჩვენმა ერმა არაერთხელ, მათ შორის, 1989 წლის 9 აპრილს აჩვენა”
ბრიუსელში ნატო-ს სამიტი გაიხსნა
არ გამოუვათ ბიძინა ივანიშვილის გათეთრება – ხატია დეკანოიძე