თქვენი დუმილი ყვირის, უბრალოდ თქვენ არ გესმით- ზურაბ ჯაფარიძის წერილი ციხიდან

გირჩი – მეტი თავისუფლების” ლიდერი, ზურაბ ჯაფარიძე ციხიდან წერილს ავრცელებს – ოპოზიციონერი პოლიტიკოსი ქვეყანაში არსებულ სიტუაციას მიმოიხილავს და მიმდინარე მოვლენებთან დაკავშირებით საკუთარ მოსაზრებას გადმოსცემს.

ზურაბ ჯაფარიძის წერილს უცვლელად გთავაზობთ:

“ყველას მოგადგებიან”, “ყველას შეგეხებათზეც” დავწერ ორ სიტყვას.
ხშირად მესმის ეს ფრაზა ბოლო დღეებში TVდან, მაგრამ განცდა მრჩება, რომ შინაარსი ან არ გვესმის, ან ბოლომდე არ გვაქვს გააზრებული. შესაბამისად, ვისაც მივმართავთ, იმათზეც ნული ეფექტი ექნება. ასეთი განცდა მრჩება, შეიძლება ვცდები. ამიტომ, ერთხელ მეც ავხსნი და იმ ხალხს მივმართავ – ვინც დღეს დუმს; იქეთაა და დუმს იმიტომ, რომ ერიდება საკუთარი პოზიციის საჯაროდ დაფიქსირება; ან აქეთაა და დუმს, რადგან ფიქრობს, რომ საშიში გახდა საჯაროდ პოზიციის დაფიქსირება;
ორივე ბანაკის მდუმარეთ, მოკლედ:
1. ხალხი, რომელთაც ახლა სცემენ, აჯარიმებენ, იჭერენ, აშინებენ, იყო და ჯერ კიდევ არის – თქვენი დაცვის წინა ხაზი.
მიუხედავად იმისა, მოგწონთ თქვენ არსებული პოლიტიკური & NGO სპექტრი თუ არა.
ეს ხაზი თუ და რომ გაქრება, თქვენ აღმოჩნდებით სრულიად დაუცველი რუსული ტიპის უსულო და სასტიკი სისტემის წინაშე. მერე ხმის ამოღება, გაცილებით რთული იქნება და რომც იყვიროთ, მშველელი არ იარსებებს.
2. სინამდვილეში, ეს ბოროტება თქვენ უკვე მოგადგათ, უბრალოდ, ამას არ აღიარებთ.
დუმილი რომ გიწევთ “გადარჩენისთვის”, ამაზე ტრაგიკული რა უნდა იყოს? ფიქრის და მეტყველების უნარი არის ის, რის გამოც ადამიანი გქვიათ. ახლა იქეცით პირუტყვებად და ფიქრობთ, რომ ჯერ თქვენამდე არ მოსულა უსამართლობა?!
3. რეჟიმი გახდება გაცილებით რეპრესიული. ეს გარდაუვალია.
თუ ლოიალური არ ხარ, საქართველოში ვერ იარსებებ, პირდაპირი მნიშვნელობით.
ყველა საბიუჯეტო & ნახევრად საბიუჯეტო ორგანიზაციას გაწმენდენ.
ყველა ე.წ სახელმწიფო კომპანიასაც.
ყველა “ბიზნესს”, ვინც ბიუჯეტიდან იღებს ფულს.
ყველა “ბიზნესს”, რომელსაც რაიმე სახის, თუნდაც უმნიავნელო ნებართვა სჭირდება სახელმწიფოსგან.
შემდეგ უკვე ყველა ბიზნესს.
შეიძლება ფიქრობთ, რომ გააგრძელებთ ჩუმად ყოფნას და ეს ყველაფერ აგცდებათ. შენგენის ვიზასაც აიღებთ ბოლოს და ბოლოს. აქ ცდებით. ეს არ არის ის მთავარი, რაც “შეგეხებათ” აუცილებლად.
4. ასეთი რეჟიმი ადამიანს ხრწნის ნაბიჯ-ნაბიჯ.
თქვენი დღევანდელი დუმილი მხოლოდ თქვენი მხრიდან ამ მიმართულებით გადადგმულ პირველ ნაბიჯზე მიუთითებს. მაგრამ ცდებით, როცა გგონიათ, რომ ასე შეძლებთ გაგრძელებას.
დუმილი დღეს არის (ვიღაცებთან მიმართებაში უკვე აღარ) საკმარისი რეჟიმისთვის, ხვალ აღარ იქნება.
ხვალ მოგიწევთ ხმამაღლა გაამართლოთ არამხოლოდ ყველა ის არაადამიანობა, რაც უკვე ჩაიდინა რეჟიმმა, არამედ გაცილებით უარესები, რასაც აწი ჩაიდენს.
ხვალ მოგიწევთ საჯაროდ დაი&ლეოთ თავი და იმ შტერი გოგოსავით (გვარი დამავიწყდა, მონა რომ ეძახეს და იჩივლა) ამტკიცოთ, რომ დიპსტეიტი გვებრძვის.
ხვალ მოგიწევთ თავზე 1 კგ ვაზელინის წასმა და ბიძინას ტ%აკში შეყოფა, და მანდაც საშინელ კონკურენციაში იქნებით.
ხვალ უკვე საჯაროდ მოგიწევთ მხარი დაუჭიროთ კრიტიკულად განწყობილების წამებას, გოგოების ცემას და ციხეში ჩასმას, ფეხმძიმე გოგოსთან სახლში შევარდნას, წაქცეულის ჩაწიხლვას და ა.შ
ხვალ დუმილი ეჭვის საფუძველი იქნება. ხვალ საჯარო დედამო%&ნულობაზე იქნება რეჟიმისგან მოთხოვნა. ამას ნიშნავს – “თქვენც შეგეხებათ”. გარდაუვალია ეს.
5. თქვენი მთავარი პრობლემა ის კი არ იქნება, რომ ბიზნესს აგახევენ (ამასაც იზამენ), ან ის რომ პარიზში ვეღარ წახვალთ უვიზოდ, თქვენი პრობლემა იქნება ის, რომ საკუთარ შვილებს ვერ ჩახედავთ თვალებში.
რა უნდა ასწავლოთ მათ? რომ კობახიძე-პაპუაშვილივით (თალაკვაძესაც არ დავივიწყებდი, ნამეტანი დაუზიანებელი გაქრა) ტრ@@ი უნდა ლოკონ თუ წარმატება უნდათ ცხოვრებაში? თუ იმას ეტყვით: შვილო, მე იმიტომ ვლოკავ, რომ შენ აქედან გაქცევა შეძლო და იგივე არ მოგიწიოსო? საკუთარი შვილების თვალში ჩმორად გამოჩენა ან შვილების ნაბი@@ებად აღზრდა – ეს არჩევანი გექნებათ.
ამასაც ნიშნავს ეს “თქვენც შეგეხებათ”. არც პირველი იქნებით, არც უკანასკნელი, ვისაც ეს დამართნია. ვისაც ეგონა არ დაემართებოდა და მაინც ვერ ასცდა.
და არ გიშველით – “მე ხომ პოლიტიკოსი არ ვარ”, “მე ჩემ საქმეს ვაკეთებ”, ვერაფერს ამოეფარებით მერე, ვერც ახლა ეფარებით.
თქვენი დუმილი ყვირის, უბრალოდ თქვენ არ გესმით.
6. რა უნდა გააკეთოთ?
ჯერ პატარა ყვე@@ბი უნდა გამოიბათ და ამ ილუზიიდან გამოხვიდეთ, რომ თქვენ არ შეგეხებათ აქაური “კადიროვშინა”.
მერე კი, ყველაფერი გააკეთოთ, რაც შეგიძლიათ ყველაფერი, რაღაც მსხვერპლზეც წახვიდეთ, რომ არ დაკარგოთ შანსი – შვილებს ამაყად ჩახედოთ თვალებში, რომ მათაც არ მოუკლათ ასეთი შანსი.
7. სადღაც მაქვს მოსმენილი:
ადამიანები რომ დააყენო და ჰკითხო: მსოფლიო ომის დროს რომ ჩაგსვან, შინდლერი იქნებოდი თუ კონცლაგერის გუშაგიო, 100დან 100 ამბობს შინდლერს. რეალობა განსხვავებულია. შინდლერი 1 იყო. გუშაგები, რომლებიც “თავის საქმეს აკეთებდნენ” ათობით ათასი. ჩვენ არ გვჭირდება შინდლერი, გრიგოლ ფერაძე გვყავს მაგალითად. და დღესაა, ახლაა ის დრო, როდესაც მორალური არჩევანია გასაკეთებელი. არც ხვალ, არა ერთ თვეში, არა 1 წელში, არამედ დღეს.
და დუმილი დღეს უზნეო, ჩმორის არჩევანია. არჩევანი, რომელიც ხვალ აღარ იარსებებს.
აქვე და ამით დავასრულებ, გამიგრძელდა ისევ, 1-2 უკმაყოფილო მაგრამ მოზომილი პოსტი FB-ზე, 1-2 გასვლა ხალხმრავალ აქციაზე, შეიძლება დასაფასებელია ამ ვითარებაში, მაგრამ არც საკმარისია და არც ხმის ამოღებად გეთვლებათ. ნუ დაემსგავსებით იმ სპორტსმენებს, რუსთაველზე რომ ხალხს აწამებდნენ და “ევროპა კარგია” პოსტებს დებდნენ.
ადამიანობას კარგავთ, არ არსებობს რამე უფრო ძვირფასი, რაც შეიძლება სასწორის იქეთ პინაზე იდოს. ამოიღეთ ხმა. გადით ქუჩაში. იბრძოლეთ. ამ ბრძოლას ათასწლეულებია ვიგებთ. ადრე თუ გვიან, ახლაც მოვიგებთ. საკუთარ თავთან ბრძოლაში ნუ ჩაიჯვამთ”-წერს ჯაფარიძე.