“დედაჩემის წერილი. 2001 წელი. ყველა ასეთი წერილი შენახული მაქვს. ვკითხულობ და ვხვდები: რა არის, რაც არ უნდა გავიმეორო, რა არ არის, რაც უნდა გადავლახო, რა არის, რასაც უნდა მივაღწიო:
„ჯოჯოხეთში ვცხოვრობთ, პლეტაზე ვათბობთ დასაბან წყალს და საჭმელის გათბობის დროზე შეიძლება დენი წევიდეს. მე ვერ გადამიყლაპია ზონდი და ნაწლავები ვერ გამომიკვლევია. არ არსებობს ჩემი გადარჩენა, არგადარჩენიზა ვარ გაწირული, მარა. იფრიალე შენ ტაქსებით მაქანე, სამძიმარზე არ მიდი ნანულის დედასთან, ფული არ მქონდა ვარკეთილში გასვლისო და ტაქსებით ფრიალობ. ყოველდილა მოსატანია წყალი ჭიდან, რომელსაც შენი ოჯახის გარდა აღარვინ ათრევს, ვიფიქრეთ მატორს ვიყიდით, ჭაში ჩავდობთ და კიდო ფულს გვთხოვ. ყველა შენი კლასელი რაფერ გამოდგა, იმ დღეს რეზიკო ვნახე, ეკლესიაში იდგა, იმფერი გაკეთებულია, მოსუქებულია, ჩამოსული იყო ბებიამისის სანახავად. თავი მომჭერი. რაის ფიზიკოსი გამუა აწი შენგან, არადა ბაბუშენი იძახოდა პროფესორი გამუაო. საავადმყოფოსთან, იმ გენოიეს ქარხანაში ცხობა პური და საწყალი მამაშენი იქამდე კილომეტრებს დათრაქუნობს, რომ პირში ლუკმა ჩევიდვათ. მეორე კურსზე ხარ უკვე. მაგი იმიზა ხდება, რომ ღვთის მცნებებით მცხოვრებლებს დასცინი. ვიხჩობი ხველით ამას რო გწერ, აგი ბოლოა იცოდე. ლელას გამუატანე და მადლობა უთხარი რო ჩამუა. თბილად ჩეიცვი აწი, ჟილეტს ვატან შიგნით ჩასაცმელს და წინდებს. ფულიზა აღარ დარეკო“.
გიორგი კეკელიძე
გააზიარეთ და მოიწონეთ სტატია:
მსგავსი სტატიები:
სოფელ ბახვში პედაგოგს კორონავირუსი დაუდასტურდა
112 განცხადებას ავრცელებს
ჩოხატაურის ბაღების გაერთიანების თანამშრომელს კორონავირუსი დაუდასტურდა
ოზურგეთის მუნიციპალიტეტის 4 სკოლაში, კორონავირუსის შემთხვევები დადასტურდა
ბუდას 27 სიბრძნე
გიორგი შაქარაშვილი დღეს 20 წლის გახდებოდა
მამა ბესარიონმა ბახვის საბავშვო ბაღის აღსაზრდელებს სააღდგომოდ საჩუქრები გადასცა
ოპერატორებმა ლექსო ლაშქარავას „კამერების კორიდორი“ მოუწყვეს – კოლეგები გარდაცვლილ ოპერატორს ტაშით დაემშვიდობნენ