“მე წევეი ახლა, თვარა თლა მოყინავს გზებს, მუალ ხანდახან”- რა დაავალა მამამ გიორგი კეკელიძეს

…

გუშინ, ღამით, უკანა ეზოში, სადაც შეშას ვინახავდით ხოლმე – მამაჩემი შემხვდა. აი, მოხურულას რომ ეძახიან, იმ მოხურულასა და საქათმეს შუაში იდგა.

– როფავს უკვე ნელ-ნელა! – მითხრა მამაჩემმა.

– ხო, აცივდა! – ვუთხარი მე.

– რაია აი, რაფერი მომსპარი წელი იყო? – იკითხა თავისთვის – ორი ჩვენი მეზობელი მოკტა ამ რაცხა იი რომაა იმით.

– კი – ვუთხარი მე და დავაკვირდი.

მამაჩემს ბუშლატა ეცვა, თავზე თბილის ქუდი ეხურა და ხელში ცული ეჭირა.

– სად იყავი? – ვკითხე მე.

მამაჩემი შეტრიალდა. ხელი სადღაც იქით, გომის მთისკენ გაიშვირა. გომის მთა უკვე ჩამოთოვილია. ლამაზია ნათელი ღამეებისას თოვლიანი გომის მთა.

– მანდ რა გინდოდა? – ვკითხე ისევ.

– დაგავიწყტა კაცო? – მითხრა მამაჩემმა. უკვე ხუთი წელია იქინე ვარ მე.

მე გამახსენდა, რომ მამაჩემი ხუთი წლის გარდაიცვალა, მაგრამ არ ვიცოდი, გომის მთაზე თუ იყო.

– შეხედე! – თქვა მამაჩემმა – შეხედე იმ ხეს!

ხე ეზოს ბოლოში დგას და ამ უღრუბლო ზამთრის ღამეს თითქოს ცას გადგმოდა ტოტები ძარღვებივით და მთვარე გულივით ფეთქავდა.

– შეხედე! – მითხრა მამაჩემმა – ნახე რაფერი ლამაზია მთვარე ხეის ტოტებში. შეხედე და დაწერე.

– კი, ლამაზია. ძალიან!

– ჰოდა, დაწერე! მე წევეი ახლა, თვარა თლა მოყინავს გზებს. მუალ ხანდახან.

მამაჩემი წავიდა. მე მოხურულასთან დავრჩი და მთვარეს ვუყურებდი. და დავწერე. დავწერე, რადგან მამაჩემი ტყუილად არ მეტყოდა.

ეს წელი წერის წელი იქნება. დავალება მიღებულია.

ოზურგეთი. 29 დეკემბერი.

გიორგი კეკელიძე