მალამდი, მე რომ ბაღანაი ვიყავი, იყო სულ ტყეი. მე რომ რეგვენი ვიყავი, მახსოვს, იყო ტევანდიდი ხეზე მიშობილი. ტევანდიდი იყო ზეგანში, სოფლათ – კიკაჩაი, ორანაი, ჩხავერი, სამაჭრე. ჩხავერმა ღვინო იცოდა უბედურობა, ვოტკის ვარესი კარ იყო. ორანამ თეთრი ყურძენი იცოდა უმფრო, ჩხავერმა – თაფლისფერი. იყო მეგრული ყურძენი პუმპულა, ქონდა მოგძო-მოგძო მიჭედილი კაკალი. მერე მონაცრა და წახთა რაცხაიზა. მერე ერისთავის ქალმა, მაჭუტაძის ცოლმა, შამეიტანა ადესაი. დარგა ყველამ, გამბრავლდა. ახლა კი იკლო; ხაერი წუუხთა.
გააზიარეთ და მოიწონეთ სტატია:
მსგავსი სტატიები:
სამამულო ომის გმირები ლანჩხუთიდან-სამუზეუმო მასალა (ფოტო)
ქართული სახლები-1877 წელი
“გურული უკიდურესად შთამბეჭდავია, აქვს ბრწყინვალე თვისებები”
როგორ გაძარცვეს ჯუმათის და შემოქმედის მონასტრები – წარმოუდგენელი მასშტაბის ეროვნული ტრაგედია
“ცხემლაიში” – დიდი გურული სატევარი
თამარ პაპავა გურიის უკანსკნელ დედოფალზე
ჩავლეშვილები და ჩავლეიშვილები გურიაში
გალაკტიონის დღიურიდან -„ჩქარა ღომი, თორემ პროლეტარიატი ღელავს“