ბოლო იმედად ევროპა გვრჩება, რომელიც ჩემთვის უკანასკნელი ხავსია – ნინო ბურდული

“დიდი ხანია, გაწყვეტილი მაქვს ურთიერთობა ჟურნალისტებთან…

ორი ნინო ვარ – ერთი ძალიან დალაგებული და დაგეგმილი შემოქმედებით ცხოვრობს, და მეორე ნინო – იმპულსური, ემოციური და ხასიათზე დამოკიდებული”

ისეთ რთულ ვითარებაში, როგორშიც დღეს გვიწევს ცხოვრება, ფიქრის, მსჯელობის, აზრების გაცვლის დრო დგება. რა გვიშლის ხელს წონასწორობისა და ადამიანობის შენარჩუნებაში? ამ და სხვა საკითხებზე მსახიობი ნინო ბურდული საუბრობს:

”ყოფასთან ჭიდილში ადამიანები ვივი­წყებთ, ვთმობთ ფიქრსა და აზროვნებას. მე ჩემი ხელოვნება მშველის. ისეთი პროფესია მაქვს, სადაც შემიძლია ვიფიქრო და ვიაზროვნო, თან შევქმნა, თან ახალი იდეები გამიჩნდეს, თან საკუთარი თავის რეალიზაციაც მოვახდინო. ეს ბედნიერებაა.

კაცობრიობის ისტორიაში ახალი არაფერი ხდება. უბრალოდ, დრო აჩქარდა. ადამიანის­ არჩევანია, რამდენად იპოვის ბალანსს საკუთარ თავში და დაინტერესდება იმით, რა შეიძლება გამოასწოროს მან და გამო­ასწოროს საზოგადოებამ. კაცობრიობა­ სულ ომშია. ცხადია, ბედნიერებისა და სიმშვიდის პერიოდებიც არსებობს, მაგრამ ეს წამები და მომენტებია, რომლებითაც საზრდოობს ადამიანი, რათა მერე გააგრძელოს ბრძოლა გაუთავებელ პრობლემებთან.

– მიუხედავად მსოფლიოში ასეთი რთული ვითარებისა, ჩვენი ქვეყანა მაინც სამშვიდობო პოლიტიკას ირჩევს.

– სამწუხაროდ, საფრთხე არსად გამქრალა. ისეთ მონსტრთან შებმა, როგორიც რუსეთია, საქართველოს არ შეუძლია. გვრჩება იმედად ევროპა, რომელიც ჩემთვის იყო და არის უკანასკნელი ხავსი კულტურის, ტრადიციების, რასაც კაცობრიობა დღითი­ დღე კარგავს. ახლა ევროპის მოქალაქეებიც (პოლიტიკოსებზე არ ვსაუბრობ) იმ ეკონომიკური კრიზისის წინაშე დადგნენ, რაც ჩვენ გამოვიარეთ. ევროპა რუსეთის გაზს ჩამოეკიდა, საიდანაც დახსნა არც ისე იოლია. დღევანდელი კრიზისული სიტუაცია სასწრაფო პასუხს ითხოვს. ამიტომ სამშვიდობო პოლიტიკა ახლა ჩვენთვის უმნიშვნელოვანესია.

– რა უფრო ძნელია, გულწრფელი იყო სხვების თუ საკუთარი თავის მიმართ?

– საერთოდ, გულწრფელობა საკუთარი თავიდან იწყება. სრული კომფორტი ცხოვრებაში არ არსებობს. კომპრომისზე წასვლა გიწევს, რასაც არ უნდა აკეთებდე. ჩემს საქმიანობაში მეც კომპრომისზე მივდივარ. ტოლერანტული ადამიანი ვარ და პატივს ვცემ სხვების აზრს. შეიძლება ვიკამათო, ცხარედაც, მაგრამ მსახიობი ვარ და როცა რეჟისორთან ვმუშაობ, ვიცი, რომ ის არის წამყვანი და ვეთანხმები თუ არა, მე უნდა მოვძებნო ჩემს თავში ის შეხების წერტილები, სადაც შევძლებ დათანხმებას. ზოგადად, ჩვენ ნიღბებს ამოფარებული ხელოვნება უფრო გვიყვარს… პერსონაჟს რომ ვთამაშობ, იმის უკან სატკივარი უნდა იყოს. თუ არადა, პერსონაჟი ცარიელია. მე კი მიყვარს პერსონიფიცირებული ხელოვნება, როდესაც კონკრეტულ ადამიანებზეა საუბარი. როლს აუცილებლად ფუნქცია უნდა ჰქონდეს, რაღაც უნდა მითხრას თავისი არსებობით სცენაზე.

არ ვარ ის ტიპი, რომელიც კედლებს ანგრევს და კარს ფეხით აღებს. მე თვითონ მიკვირს, რომ კარიერა გავიკეთე ამ პროფესიაში, თუმცა მაინც ვერ ვთვლი თვითრეალიზებულად თავს. მე თუ არ დავხატე, თუ არ დავწერე, თუ არ გადავთარგმნე, რაღაც კიდევ თუ არ გავაკეთე, უკმარისობის გრძნობა მაქვს. რისი გაკეთებაც მინდა, ჩემი ერთი ცხოვრება ამისთვის საკმარისი არ არის.

– თქვენ, როგორც პიროვნებას, გაქვთ რაიმე განსაკუთრებული სათქმელი?

– სათქმელი სხვადასხვა დროს სხვადასხვაა, მაგრამ არსებობს სათქმელი, რომელიც მარადიულია. სიყვარული და კაცთმოყვარეობა ყოველთვის მთავარი თემაა ჩემთვის. საზოგადოებამ რომ იარსებოს, უნდა გიყვარდეს მოყვასი შენი. მესმის, რომ არ გამოგვდის, მაგრამ მიმართულება აქეთ უნდა იყოს.”

გააზიარეთ და მოიწონეთ სტატია:

მსგავსი სტატიები:

ლარის გაუფასურებამ სახელმწიფო ვალი 1.84 მლრდ ლარით გაზარდა – აუდიტის დასკვნა “ლანჩხუთს ხელისუფლება ყავს?“ – კითხვაზე კითხვით გვპასუხობენ ბათუმის თეატრში „ „ჯიგრულ, ქართულ პონტში“ ეს ყველაფერი დაივიწყეთ და მოვდივარო”… მამათი – სილაურის საზღვარზე საავტომობილო ხიდი ჩაინგრა პაპუაშვილი: ვინმეს ეჭვი გეპარებათ ნინო წილოსანის პატრიოტიზმში?! რუსეთიდან საქართველოში 81 ათასი ტონა სანქცირებული ნავთობპროდუქტი შემოვიდა “რუსეთის დრო თითქმის ამოიწურა” – რას წერს ბრიტანული გამოცემა ხუთი უმსხვილესი ყავის იმპორტიორი კომპანიიდან ორის წილებს რუსეთის მოქალაქეები ფლობენ