1959 წლის 17 მარტს გალაკტიონმა სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა. მიუხედავად ასეთი აღსასრულისა, უდიდესი პოეტის გარდაცვალება ხალხს არ აღუქვამს ტრაგედიად. ამის მიზეზი თავად გარდაცვლილი იყო. უფრო ზუსტად მისი სიდიადე და ძალმოსილება. ვერავის წარმოედგინა და ვერც ვერვინ ბედავდა “ლურჯა ცხენების” ავტორის მიერ გადადგმული ნაბიჯის ჩვეულებრივი, მიწიერი საზომით განსჯას. ჯადოსნური სიტყვების მაგიური ზემოქმედებით მონუსხულ მკითხველს მართლაც სჯეროდა, რომ მისი ცხოვრების გზა “სიზმარი და შორეული ცის სილაჟვარდე” იყო. სიზმარში კი ვინ ჩაერეოდა, მითუმეტეს, რომ თავად იმუქრებოდასავით: “მე ვხედავ სიზმრებს არათქვენებურს”-ო.
გალაკტიონის ბოლო დღეს, მისი ძმიშვილი ნოდარ ტაბიძე იხსენებს:
“გალაკტიონი ისევ ცუდად იყო… 16 მარტს მითხრა: არა მგონია, ადგილი ჰქონდეთ, მაგრამ კარგს იზამ თუ გამომყვები საავადმყოფოშიო. მეც დავეთანხმე, ჩავაცვი პიჯაკი, მანქანა გავაჩერეთ და წავედით. რომ მივუახლოვდით საავადმყოფოს, გალაკტიონმა უთხრა მძღოლს: გარეკე! და გავაგრძელეთ გზა, შემდეგ გადავიდა, დალია არაყი, მიაყოლა ჯონჯოლი, ჩაილაპარაკა: არ გამოვცოცხლდი კაცი?! ამის შემდეგ რუსთაველისაკენ გავემართეთ. გზაში მძღოლს ესაუბრება
– შვილები გყავს?
– დიახ, ორი და მალე შვილიშვილსაც ველოდები.
– ჰოდა, უთხარი შენს შვილებს, რომ გალაკტიონი ნახე. იცი, როგორ ვუყვარვარ ახალგაზრდობას?
ყელმოღერებული ლაპარაკობდა…
წავიდეთ, იქნებ იყოს ადგილი, – ვუთხარი მე და საავადმყოფოსკენ გავემართეთ. მივედით. ნაცნობი ექიმები გადაეხვივნენ გალაკტიონს და უთხრეს: დღეს ადგილი არ გვაქვს.
17 მარტს დილით ისევ ვკითხე: როგორ ბრძანდებით? მან კი მიპასუხა: არა მიშავს რა, – თან ხელებს იფშვნეტდა. უკვე ისეთ დღეში იყო, რომ წინააღმდფეგობის გაწევის თავიც კი აღარ ჰქონდა. შეგვხვდა ნაცნობი ექიმი და უთხრა გალაკტიონს: მალე მოვა შენი ძმაკაცი კალე (მთავარი ექიმი) და აუცილებლად აღმოგიჩენს ადგილს. ვდგავართ ბატონი კალეს კაბინეტის წინ. აი, მოვიდა მთავარი ექიმიც:
– რა დაგემართა გალაკტიონ?
– ვკვდები… გრიპი… გაციება… სურდო (რაღა თქმა უნდა, ყველაფერი არ დაასახელა)…
– გიშველი რამეს, ახლავე ავალ და გიშოვი ადგილს.
მართლაც აღმოჩნდა ადგილი. შევიყვანე გალაკტიონი ოთახში, ჩავაცვი საავადმყოფოს ტანსაცმელი, გამოვედით ვესტიბიულში და ვხედავთ მწერალთა დელეგაცია მოდის, შალვა დადიანის ნეშტი უნდა გადაასვენონ მთაწმინდაზე. ერთადერთი, ვინც დელეგაციას გამოეყო, იყო ირაკლი აბაშიძე, ანუგეშა გალაკტიონი და წავიდა. სხვა არც ერთ მწერალს გალაკტიონისკენ არ მოუხედავს.
გალაკტიონმა გამომშვიდობებისას მომცა დავალებები და წამოვედი. მოვედი სახლში და ორ საათში გაისმა ავბედითი წკრიალი ტელეფონისა: გალაკტიონი აღარ არის…”
გააზიარეთ და მოიწონეთ სტატია:
მსგავსი სტატიები:
“ივანიშვილის მმართველობის 8 წლიან ეპოქაში ბიუჯეტიდან 100 მილიარდზე მეტი დაიხარჯა”
ოზურგეთის მერიას საახალწლო ნაძვის ხის “დაშლა” დაავიწყდა
“ესპანელი ღმერთს აუგად იხსენიებს, ამიტომ გაივსო იქაურობა მკვდრებით”- დეკანოზი თადეოზი
12 აპრილს, დიდი ქართველი პოეტის, რუსთაველის პრემიის ლაურეატის – მუხრან მაჭავარიანის დაბადების დღეა!
საქართველომ $500 მლნ-ის სესხი აიღო – ფინანსთა მინისტრი
სიღარიბე, როგორც მენტალური პრობლემა და ქცევის მოდელი
1905 წლის რევოლუციის დაწყების შემდეგ, აღზევება გავრცელდა მთელს საქართველოში, განსაკუთრებით გურიაში
“ხანმოკლე წვიმა, ზოგან ძლიერი, შესაძლოა სეტყვა და ქარი” – როგორი ამინდი იქნება 4-5 ივლისს