“თუ ვინმე მეტყოდა, შენი ცხოვრების რომელიმე წამი შეაჩერეო, სადაც რომ გავჯიუტდებოდი და მარადიულად გავიყინებოდი, იქნებოდა წამი 1996 წლის 12 დეკემბრის ღამის სადღაც თორმეტის ნახევრი”

თუ ვინმე მეტყოდა, შენი ცხოვრების რომელიმე წამი შეაჩერეო, სადაც რომ გავჯიუტდებოდი და მარადიულად გავიყინებოდი, იქნებოდა წამი, ვთქვათ 1996 წლის 12 დეკემბრის, ღამის სადღაც თორმეტის ნახევრის, როცა თითქოს შორიდან და ფეხაკრებით, ისმოდა ბებიაჩემის ხვრინვა და დედაჩემი პაროლური მინიშნებით -იატაკზე ორჯერ დაკაკუნებით – მეორე სართულიდან დაწოლისკენ მოგვიწოდებდა. ხოლო მე და მამა ვიჯექით ლამფასთან, უფრო სწორედ მამაჩემი ლამფასთან იჯდა და მე კედლის კუთხესთან და საკუთარ უცნაურად დაგრძელებულ ჩრდილს ვაკვირდებოდით და ვიცინოდით. ვიცინოდით ყველაზე უდარდელი და დიდი სიცილით, რომელიც თითქმის ჩამქრალ ცეცხლს, გაჭვარტლულ ლამფის შუშას, ხვალისთვის დიდ თასში გასარეცხად ჩალბობილ თეფშებს, ორი კვირის წინანდელ ჟურნალს, ჟურნალის გარეკანზე მგონი მერაბ სეფაშვილს, მერაბ სეფაშვილის გარეკანიან ჟურნალიდან მარჯვნივ, წყლის ბოთლზე მიყუდებულ ბაბუაჩემის სურათს, ემალამოტეხილ ჩაიდანს და ორ თითქმის ერთნაირ ვედროსაც აცინებდა. სიცილი თუ იყო, ეს იყო. სხვებისთვის უმიზეზო და გაუგებარი. ჩვენთვის დიდი და ბედნიერების ტოლი.

ძნელია ამის გაგება. თუ მოინდომებ – 1996 წლის 12 დეკემბერს, ღამის თერთმეტისთვის, პატარა ქალაქის მოგრძო ქუჩაზე ჩემი სახლის კარზე უნდა დააკაკუნო. არ მოგერიდოთ – ან მე გაგიღებთ ან მამაჩემი.