ვინ არის ჩოხატაურელი ბიჭი, რომლის მიერ დახატული და ყვავილებით მორთული რუკა ინტერნეტჰიტად იქცა

ჩო­ხა­ტა­უ­რის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის სო­ფელ ამაღ­ლე­ბის სკო­ლის დი­რექ­ტორ­მა, ლალი ყა­ჭე­იშ­ვილ­მა “ფე­ის­ბუ­ქის“ პი­რად გვერ­დზე თა­ვი­სი სკო­ლის პირ­ველკ­ლა­სე­ლის, გი­ორ­გი გო­გუ­ა­ძის ნა­მუ­შე­ვა­რი გა­ავ­რცე­ლა, სა­დაც მოს­წავ­ლემ სა­ქარ­თვე­ლოს რუკა ოკუ­პი­რე­ბუ­ლი ტე­რი­ტო­რი­ე­ბით სა­კუ­თა­რი ფან­ტა­ზი­ით და­ხა­ტა, რა­საც ასე­თი სტრი­ქო­ნი და­ურ­თო – “და­მიბ­რუ­ნე ჩემი მიწა, ყვა­ვი­ლე­ბი მინ­და, დავრგო“.

ქალ­ბა­ტო­ნი ლა­ლის პოს­ტი უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნის­თვის ემო­ცი­უ­რი აღ­მოჩ­ნდა და გი­ორ­გი გო­გუ­ა­ძის ნა­მუ­შე­ვა­რი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ვირუ­სუ­ლად გავ­რცელ­და.

იმის­თვის, რომ ეს საყ­ვა­რე­ლი ბი­ჭუ­ნა ახ­ლოს გაგ­ვეც­ნო Ambebi.Ge გი­ორ­გი გო­გუ­ა­ძის დე­დას, სო­ფი­კო მა­ჭა­რაშ­ვილ-გო­გო­უ­ა­ძეს ესა­უბ­რა. გი­ორ­გის ორი უფ­რო­სი და ჰყავს – ერთი სტუ­დენ­ტია, მე­ო­რე – სკო­ლის წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მოს­წავ­ლე.

– გი­ორ­გის ნა­მუ­შე­ვა­რი ბევ­რმა მო­ი­წო­ნა და მათ­თვის ემო­ცი­უ­რი აღ­მოჩ­ნდა. მოგ­ვი­ყე­ბით რო­გორ შექ­მნა ბავ­შვმა ის?

– პირ­ველკ­ლა­სე­ლებს სკო­ლა­ში ხე­ლო­ვა­ნე­ბას ას­წავ­ლი­ან, ცოტა ხნის წინ, ხე­ლოვ­ნე­ბის მას­წავ­ლე­ბე­ლი და­მი­კავ­შირ­და და მი­თხრა, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს ოკუ­პა­ცი­ას­თან და­კავ­ში­რე­ბით მოს­წავ­ლე­ე­ბის ნა­მუ­შევ­რე­ბის გა­მო­ფე­ნა ჰქონ­დათ და­გეგ­მი­ლი და ბავ­შვებს მათ მომ­ზა­დე­ბა­ში მშობ­ლე­ბი დავ­ხმა­რე­ბო­დით.

იმა­ვე სა­ღა­მოს გი­ორ­გის ვუ­თხა­რი, – დე­დი­კო, მოდი, და­ვა­ლე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა და­ვი­წყოთ-მეთ­ქი. მა­შინ, სა­ქარ­თვე­ლოს რუკა და­მი­ხა­ტეო. შე­მოვ­სა­ზღვრე სა­ქარ­თვე­ლო, ოღონდ, აფხა­ზე­თი და სა­მა­ჩაბ­ლო გა­მოვ­ყა­ვი. გი­ორ­გი ფე­რა­დი ქა­ღალ­დე­ბით ყვა­ვი­ლებს ჭრი­და. ვკი­თხე – რას აკე­თებ-მეთ­ქი? – რას და ეს ყვა­ვი­ლე­ბი რუ­კას და­ვაკ­რათ, ლა­მა­ზი გა­მო­ვაო… და­აკ­რა. მერე ცალ­კე გა­მო­ყო­ფილ აფხა­ზეთს და სა­მა­ჩაბ­ლოს რომ შე­ხე­და, აქ სხვა ფე­რის ყვა­ვი­ლებს ჩავ­სვა­მო. ვუ­თხა­რი, ეს ტე­რი­ტო­რია რუ­სეთ­მა წაგ­ვარ­თვა-მეთ­ქი. აბა, მე რომ მანდ ყვა­ვი­ლე­ბი მინ­და, დავრგოო?! აქე­დან წა­მო­ვი­და ყვე­ლა­ფე­რი – თუ დაგ­ვიბ­რუ­ნე­ბენ ჩვენს მი­წას, ყვა­ვი­ლებს მა­შინ დავრგავთ-მეთ­ქი.

მოკ­ლედ, მისი სურ­ვი­ლი იყო, ნა­მუშ­ვარ­ზე ასე­თი წარ­წე­რა – “დაგ­მიბ­რუ­ნე ჩემი მიწა, ყვა­ვი­ლე­ბი უნდა დავრგო“ – გა­ე­კე­თე­ბი­ნა. იმ სა­ღა­მოს თოვ­ლი მო­ვი­და, ვი­ფიქ­რე, სკო­ლა­ში რომ ვერ წა­ვი­დეს და ნა­მუ­შე­ვა­რი ვერ წა­ი­ღოს-მეთ­ქი? ამი­ტომ, იმ ღა­მეს­ვე მას­წავ­ლე­ბელს გა­და­ვუგ­ზავ­ნე. შემ­დეგ დი­რექ­ტორს უნა­ხავს და ამას მოჰ­ყვა უკვე ამ­ბა­ვი.

– კი, ადა­მი­ა­ნებ­ში ემო­ცია გა­მო­იწ­ვია… რო­გო­რი ბი­ჭია გი­ორ­გი გაგ­ვა­ცა­ნით?

– მო­აზ­როვ­ნე ბავ­შვია, აქ­ტი­უ­რი, მო­ზღვა­ვე­ბუ­ლი ენერ­გია აქვს, ერთ ად­გილ­ზე ვერ ვა­ჩე­რებ. ზოგ­ჯერ ისეთ რა­ღა­ცას მე­ტყვის, ვფქი­რობ, – სად გა­ი­გო­ნა, სად ნახა. ერთხელ, მე და მა­მა­მი­სი რა­ი­ონ­ში საქ­მე­ზე წა­ვე­დით, ბავ­შვიც თან გვახ­ლდა და მე­უბ­ნე­ბა, – ჩემი უფ­რო­სი და­ი­კო ხომ სწავ­ლობს უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. დიდი რომ გავ­ხდე­ბი, მეც უნდა ვის­წავ­ლო, მაგ­რამ სხვა­გან ვერ ვი­ცხოვ­რებ (მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ერ­თმა­ნეთს გა­დავ­ხე­დეთ), აქ უნდა ვი­ცხოვ­როო. ამას რა ქვია? – შემ­დეგ მკი­თხა. ამაღ­ლე­ბა-მეთ­ქი. მე­გო­ნა, სოფ­ლის სა­ხელს მე­კი­თხე­ბო­და, რომ მივხდი, ამას არ გუ­ლის­ხმობ­და, ვუ­პა­სუ­ხე: – ეს სო­ფე­ლია, ჩვენ სო­ფელ­ში ვცხოვ­რობთ-მეთ­ქი. ჰოდა, სო­ფე­ლი ჩემი სული და გუ­ლი­აო. არ ვე­ლო­დით ასეთ პა­სუხს, ძა­ლი­ან გაგ­ვიკ­ვირ­და.

მსგავს რა­ღცებს ხში­რად ამ­ბობს ხოლ­მე… კომ­პი­უ­ტე­რი და ტექ­ნი­კა უყ­ვარს, ამ ყვე­ლა­ფერ­ში მისი ასა­კის მი­უ­ხე­და­ვად, კარ­გად ერ­კვე­ვა. სა­უ­ბა­რიც ადრე და გარ­კვე­ვით და­ი­წყო. მისი ოც­ნე­ბა უფრო მან­ქა­ნებს უკავ­შირ­დე­ბა. თით­ქმის ყვე­ლა მან­ქა­ნის მო­დე­ლი იცის – ამ მო­დე­ლებს სულ პა­ტა­რო­ბი­დან სცნობ­და. მა­მა­კა­ცუ­რი თვი­სე­ბე­ბი აქვს. ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნია. მა­გა­ლი­თად, თუ სად­მე ეზო­ში ყვა­ვი­ლი იპო­ვა, გა­მო­იქ­ცე­ვა და მო­მირ­ბე­ნი­ნებს. აი, ასე­თი ბი­ჭია ჩვე­ნი გი­ორ­გი.

Ambebi.Ge ამაღ­ლე­ბის სკო­ლის დი­რექ­ტორს, ლალი ყა­ჭე­იშ­ვილ­საც და­უ­კავ­შირ­და.

“ყვე­ლა­ნი ოკუ­პი­რე­ბუ­ლი ქვეყ­ნის მა­ცხოვ­რებ­ლე­ბი ვართ და მას­წავ­ლებ­ლე­ბი მოს­წავ­ლე­ებ­თან ამ თე­მა­ზე შე­სა­ბა­მის სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო მუ­შა­ო­ბას, რა თქმა უნდა, მშობ­ლებ­თან ერ­თად, სულ ვა­ტა­რებთ. ბავ­შვს სამ­შობ­ლო და მისი კარ­მი­და­მო უნდა შე­აყ­ვა­რო, ფეს­ვებს არ უნდა მოგ­ლი­ჯო და გა­აძ­ლი­ე­რო – მთა­ვა­რი ეს არის. ამი­ტომ, ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით მუდ­მი­ვად გვაქვს სა­უბ­რე­ბი. ბევ­რს ვმუ­შა­ობთ, მაგ­რამ ვერ ვი­ტყვი, მა­ინ­ცდა­მა­ინც პირ­ვეკ­ლა­სე­ლებ­თან ვსა­უბ­რობთ ამა­ზე-მეთ­ქი.

ამას­თან, სხვა­დას­ხვა თე­მა­ზე ხში­რად ვა­წყობთ გა­მო­ფე­ნებს, პა­ტარ-პა­ტა­რა კონ­კურ­სებს, კონ­ფე­რენ­ცი­ებს, რა­შიც სკო­ლის მოს­წავ­ლე­ე­ბი აქ­ტი­უ­რად ერ­თვე­ბი­ან. გი­ორ­გის ჰყავს საკ­მა­ოდ კარ­გი ოჯა­ხი, გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი უფ­რო­სი დები – ერთი სტუ­დენ­ტია, მე­ო­რე – მოს­წავ­ლე, მედ­ლის კან­დი­და­ტი. ასე რომ, ბავ­შვს ოჯა­ხი­და­ნაც აქვს ხელ­შე­წყო­ბა. აწ­ვდი­ან თე­მებს ისე, რო­გორც სა­ჭი­როა. ალ­ბათ, ყვე­ლა­ნი ვმუ­შა­ობთ იმ მი­მარ­თუ­ლე­ბით, რო­გორც გი­თხა­რით, პა­ტა­რებს სა­კუ­თა­რი ქვე­ყა­ნა, მიწა შე­ვაყ­ვა­როთ და კარგ მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბად ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბი­ოთ.

– გი­ორ­გი გო­გუ­ა­ძე თქვე­ნი სა­შუ­ა­ლე­ბით ძა­ლი­ან ბევ­რმა ადა­მი­ან­მა გა­იც­ნო და მისი შეყ­ვა­რე­ბაც შეძ­ლო…

– ეს ნა­მუშ­ვა­რი რომ ვნა­ხე, ისე­თი ძლი­ე­რი ემო­ცია იყო, რომ მა­შინ­ვე დავ­დე ჩემს გვერ­დზე. მინ­დო­და, რომ ყვე­ლას ენა­ხა, რად­გა­ნაც ჩემ­ზე ძა­ლი­ან იმოქ­მე­და და ემო­ცი­ის გა­ზი­ა­რე­ბა სხვე­ბის­თვი­საც მო­მინ­და. ბავ­შვე­ბი ხა­ლა­სე­ბი არი­ან და გი­ორ­გის ეს ნა­მუშ­ვა­რიც ამა­ზე მე­ტყვე­ლებს.