”2008 წელს 4 პრეზიდენტი მზად ვიყავით ტანკების წინ უიარაღოდ დავმდგარიყავით და გვეთქვა, ჩვენ ქართველები ვართ” – აღნიშნულის შესახებ სოციალურ ქსელში ვრცელი პოსტი, უკრაინის ყოფილმა პრეზიდენტმა, ვიქტორ იუშჩენკომ გამოაქვეყნა.
როგორც უკრაინის ყოფილი ლიდერი, პოსტში აღნიშნავს, მათ იცოდნენ, რომ უკან ვეღარ გაფრინდებოდნენ, თუმცა მაინც ქართველების გვერდით დგომა აირჩიეს.
„2008-ში წავედით თბილისში. რუსეთის არმია საქართველოს დედაქალაქს უახლოვდებოდა. გაურკვევლობის განცდა იყო. გაურკვეველი იყო, როგორ განვითარდებოდა…ამ დღეების პირველი აზრი: საქართველოში უნდა ვიყოთ. აქ უნდა ვიყოთ. ეს იგივეა, როგორც კენედიმ ერთხელ თქვა: “მე დღეს ბერლინელი ვარ!” ასე რომ, მე მზად ვიყავი თბილისში გამემეორებინა ეს სიტყვები: “მე დღეს ქართველი ვარ!”
არაჩვეულებრივი ამბავი იყო: ოთხი პრეზიდენტი და პრემიერ-მინისტრი ომის ზონაში მიდიან.
რუსები უკვე თბილისთან იყვნენ. გამახსენდა ის სიტყვები, რომლებიც მაშინ ჩემთვის მნიშვნელოვანი იყო და იმ ღამეს თავში მიტრიალებდა: „კომუნისტებისთვის რომ მოვიდნენ, ჩუმად ვიყავი, რადგან კომუნისტი არ ვიყავი, სოციალისტებისთვის რომ მოვიდნენ, მე ვდუმდი, რადგან მე არ ვიყავი სოციალისტი, დემოკრატი, როცა ისინი მოდიოდნენ პროფკავშირისტებისთვის, მე გავჩუმდი, რადგან პროფკავშირისტი არ ვარ, როდესაც ისინი მოვიდნენ ებრაელებისთვის, მე ჩუმად ვიყავი, რადგან არ ვიყავი ებრაელი, როცა ისინი ჩემთან მოვიდნენ, პროტესტისთვის უკვე არავინ იყო“.
სიტყვები სხვა ეპოქიდან იყო, ისინი ეხმიანებოდნენ ნაციზმის ისტორიას. მაგრამ მერე, რუსეთ-საქართველოს კონფლიქტის დროს, მარტინ ნემელერის სიტყვების არსმა ჯიუტად გამიელვა თავში: როცა მეზობლისთვის მოდიოდნენ, მე ჩუმად ვიყავი, როცა ისინი ჩემთან მოდიოდნენ – მომხმარებელი უკვე არავინ იყო.
ჩვენ არ გვქონდა იარაღი ჯარის წინააღმდეგ, ჩვენ გვქონდა მხოლოდ და მხოლოდ სოლიდარობა.
რაც საქართველოში ხდებოდა უკრაინის საკითხი იყო. ეს იყო ჩვენი არსებობის საკითხი, ჩვენი უსაფრთხოების საკითხი. მივხვდი: დღეს – საქართველო, ხვალ – უკრაინა.
ერთხელ ჰემინგუეიმ დაწერა, რასაც ჩვენ ასე ვფიქრობდით: მე კაცობრიობის ნაწილი ვარ და თუ ვინმე მოკვდება, ჩემი ნაწილი კვდება. ასე რომ, თუ ზარი რეკავს, ნუ იკითხავთ, ვისთვის რეკავს ზარი – ის თქვენთვის რეკავს.
კარგია, როცა ასეთ სიტუაციებში თანამოაზრეები გყავს. პრეზიდენტმა ადამკუსმა და პრეზიდენტმა კაჩინსკიმ უკან არ მოიხედეს, როდესაც კითხვა წამოიჭრა. გვესმოდა, სად მივდიოდით, მაგრამ არ გვესმოდა, როგორ შეიძლებოდა დასრულებულიყო. ჩვენი მრჩევლები გვარწმუნებდნენ, რომ ოკუპაცია გაგრძელდებოდა, სამხედრო ოპერაციის დასკვნითი ეტაპი არ დასრულებულა, რუსები 50-დან 60 კილომეტრამდე მოძრაობდნენ, კიდევ ერთი დღე გავიდოდა და ისინი თბილისში იქნებოდნენ.
რა თქმა უნდა, გაისმა ხმები, რომ სახლში დაბრუნების გარანტიას ვერავინ იძლეოდა. ჩვენ ვუპასუხეთ: ასე რომ, ჩვენ დავრჩებით საქართველოში – დაე, ოთხი პრეზიდენტი და პრემიერი დააკავონ.
ჩვენ მზად ვიყავით, რომ უიარაღოდ ტანკების წინ დავდმგარიყავით, ჩაგვეჭიდა ხელი და გვეთქვა: ოთხი პრეზიდენტის დაჭერა გჭირდებათ – დააპატიმრეთ, მაგრამ იცოდეთ: ჩვენ ახლა ქართველებთან ვართ და აღარ წავალთ.
ჩვენ ვიცოდით, რომ უკან ვეღარ გავფრინდებოდით, რადგან საქართველოს აეროპორტები არ მუშაობდა, ფეხითაც ვერ წავიდოდით, მაგრამ ჩვენ მაინც რუსთაველზე საქართველოს გვერდით დგომა ავირჩიეთ“, – წერს იუშჩენკო.
მსგავსი სტატიები:
აქცია ბიძინა ივანიშვილის შუშის სასახლესთან – ადგილზე პოლიციაა მობილიზებული
“ივანიშვილმა რამდენჯერმე სცადა ჩემი შენარჩუნება”
შარლ მიშელმა ხურვალეთში გადაღებული ფოტო Facebook-ის გარეკანზე დააყენა
“ბიძინასთვის სამყარო ჭორვილიდან იწყება და შეკვეთილში მთავრდება“
დაშინება, ძალადობა, ზეწოლა – IRI-ს საბოლოო ანგარიში 2 ოქტომბრის არჩევნებზე
“მოვწონვართ ჩვენ ბევრს თუ არ მოვწონვართ, ამ ქვეყანას, ქვეყნის მესამე პრეზიდენტი მოსაკლავი არ ჰყავს”-ნიკა მელია
ბუბა კიკაბიძემ მთელი თავისი საპარლამენტო ხელფასი შეჭირვებულ ბავშვებს დაურიგა
საპატრიარქო მეუფე სტეფანეს ჯანმრთელობის მდგომარეობაზე განცხადებას ავრცელებს