საუბარში ხშირად ვიყენებთ ფრაზებს, რომელიც თაობიდან თაობას ზეპირად გადმოეცემა, მაგრამ იშვიათად ვინტერესდებით ამ ფრაზების წარმომავლობით. მაგალითად, არსებობს ასეთი გამოთქმა – “შენც ახლა ყარამან ყანთელი არ მყავდე”.
ცხადია, რომ აქ ყარამანი ძლიერ, რაღაცით გამორჩეულ, ყოვლისშემძლედ არის წარმოდგენილი.
როდესაც ფრაზის წარმომავლობით დავინტერესდი, გარკვეულ ჯგუფში გამოკითხვაც ჩავატარე, ადამიანების უმეტესობამ არ იცის, საიდან იღებს სათავეს გამოთქმა, ხოლო ნაწილს კი მიაჩნია, რომ მას საფუძვლად უდევს აკაკი გეწაძის მიერ შექმნილი იუმორისუტლ-სათავგადსავლო ნაწარმოები, “არ მოკვდე სიკვდილამდე, ანუ წუთისოფლის შავ-თეთრი კრიალოსანი”, რომლის მთავარი პერსონაჟი სწორედ ყარამან ყანთელაძეა. 1968 წელს ეს პიესა მარჯანიშვილის თეატრში ორმოქმედებიან კომედიად, სახელწოდებით – “ყარამან ყანთელაძე” რეჟისორმა ანზორ ქუთთელაძემ დადგა.
ამ მოსაზრებას დიდად ვერ დავეთანხმე, რადგანაც მიმაჩნია, რომ “ყარამან ყანთელი” ქართველების მეტყველებაში XX საუკუნის 60-იან წლებამდეც არსებობდა, ფესვები უფრო შორს ჰქონდა და სათავეს ჩვენს ფოლკლორში იღებდა.
და სწორედ ამ მიზნით მივმართე ფოლკლორისტს, ივანე ჯავახიშვილის სახელობის უნივერსიტეტის ფოლკლორისტიკის კათედრის გამგესა და ჰუმანიტარული ფაკულტეტის პროფესორს ქეთევან სიხარულიძეს.
როგორც ქალბატონი ქეთევანი ამბობს, ყარამანი, როგორც პერსონაჟი, ფოლკლორში არ გვხვდება. გამოდის, რომ ხალხში ეს გამოთქმა ლიტერატურული ძეგლის გავლენით დამკვიდრდა. “ყარამანიანი” ხომ საფალავნო რომანია (მთავარი გმირის სახელის მიხედვით), რომელიც სპარსულიდან თარგმნა (1762-1774 წლები) ერეკლე მეორის სიძემ დავით ორბელიანმა (თავადვე ჩამოიტანა სპარსეთიდან).
სარაინდო-საფალავნო ნაწარმოებების გმირები ხომ ბუმბერაზული აღნაგობითა და ძალით (“ამირანდარეჯანიანის” პერსონაჟების მსგავსად. ყარამანიც ასეთივე მებრძოლი იყო) გამოირჩევიან.
www.allnews.ge