სესილი თოდრაძე – 14 წლის ესეისტი ოზურგეთიდან

”რად გამიკაფეთ მკრთალი ბედის ხაზი?მე ხომ ბავშვი ვარ, აგერ ბაღში, მუხლმოდრეკილი, წიგნის კითხვის წილ აკვანის ვარწევ…

ქალაქის მთავარ ხიდზე მზეაგებული კედლები თავს ბრჭყვიალა სამკაულად მაგრძნობინებენ;სამკაულად, რომელიც თვით მშვენებაა,მაგრამ სხვისი სარგებლობისთვისაა განკუთვნილი. მთავარი კი ამ ამბავში ის არის არც ყვირილი შემიძლია და არც ის, რომ ამ ჭირისდღესავით შეძულებული ხიდიდან ახლოს მყოფი თავისუფლებისკენ ნაბიჯი გადავდგა.

ყოველი დღის ყოველ მარცვალში ბედნიერებას ვეძებ. ასე გიპოვე ჩემში შენ.

ფიქრად ქცეულო დარდო ალალი .შენ ისევ მე ვარ მეორე თუ მეათე მე.ბედმა მაქცია სატრფიალო სასოების არმქონე! ფრთაწაჭრილს სწავლის უფლებაც წარმტაცა და დარჩა ჩემი პორტრეტისგან დახრილი ცხვირი…

მწარეა ცხოვრება.

განა არ ვცდილობ,რომ შევცვალო?იმასაც ვცდილობ არ შევეგუო.ვცდილობ ორივეს მე და შენ-მე.

ქორივით გამკრა “ნაზი”ფრთა ბედად გამხდარმა ულაღო ცხოვრებამ. აგერ იყო და ხელთ კალამი მამშვენებდა.წიგნებით სავსე ჩანთას სკოლამდის “მივერეკებკდი…”

დღეს კი ხელთა მყავს ყრმა საწოვარათი და სიცოცხლის აკვანი.

წრიულად ვტირი.სახეზე დადის მრგვალი ცრემლები,თითქოს უსასრულოდ, თვალიდან ცხვირის წვერამდის,ცხვირიდან მყისვე თვალში.

დილის მზის სხივზე ის ერთი ბალიშია, სარკმლიდან რომ ტირის,წვიმას რომ უვლენ ეზოს ყვავილებს ჩემთვის მადლობით.

რა დავაშავე??

რად არ შემიბრალეთ??

რად არ შეგვიბრალეთ????

რად გამიკაფეთ მკრთალი ბედის ხაზი?მე ხომ ბავშვი ვარ აგერ ბაღში ვარმუხლმოდრეკილი,წიგნის კითხვის წილ აკვანს ვარწევ…. ვარ!”

სესილი თოდრაძე.