გურიაში ბუნების სიჩქარემ ბუნებავე აამძლავრა; ამ ქარ-მძლავრმა ბუნებამფრინველ-ნადირი დააფეთა და მით სიჩქარე აუსწრაფა მათ; ამან ადამიანის წყნარი ხასიათი შეაფწინა და შეაძრწუნა, ე.ი. შესცვალა. რასაკვირველია, შეძრწუნებულმა ისწრაფა და ხელში თოფი მყისვე შესწკიპ-უნიშნა მოსაკლავათა და ამით თვით ფრინველი უფრო დაფრთხა, და დაფრთხალის ფრინველის დანახვა მონადირესგანა უფრო სასწრაფოდ სამოქმედო შეიქნა, რომ დანახვისთანავე ესროლოს და მოკლას ის, რასაც ეძებდა.
ქართლელის კაცისთვის გურიაში ნადირობა შეუძლებელია, რადგანაც იგი მიჩვეულია თავიანთს ფრინველისა და ნადირის ახლოს მიპარებას. ქართლში ჩახმახის კვრაზე თოფი რომ არ ვარდება, ფრინველი მაინც არ ირჯება, არ ისწრაფის გასაქცევად; მონადირე ხელ-მეორედ უმიზნებს და ისვრის; თუ მოარტყა – ან მოჰკლამს, ან დაჰკოდამს და თუ ვერ მოარტყა, ჰე, მაშინ ირჯება დინჯი ფრინველი, რომ მოშორდეს და იმ თოფის ხმით, ხიფათს ასცილდეს. გურიაში კი არ მიიპარებს და მიუპარებელს ფრთხალს ფრინველს ქართლელი ხომ სწრაფათ ვერც ნიშანში ამოიღებს. ახალციხიდგან სამხედრო მონადირეთა რაზმი ხშირად გადმოდის გურიაში სანადიროთა და ღორს ნადირობენ ხოლმე. ისე უჭირთ აქ ღორის მოკვლა, რომ 24 კაცი ახალციხეში თუ 10 ღორს მოჰკლავს, აქ ორის მოკვლაც უძნელდებათ ხოლმე. ეს იმათ ძალიან აკვირვებს, რომ არ გვიპარებს ახლო აქაური ღორიო, რა საძნელო ყოფილა მისი მოკვლაო. ლეღვაელი და ქობულეთელი თათრები კი ზოგჯერ 20 ღორსაც მოჰკლავენ ხოლმე გურულებთან ერთათ. ამ გარემოებითაც აიხსნება ის, რომ ყოველ მხარეს თავისდა გვარი ბუნების მიხედულობით ხალხი და ნადირ-ფრინველია და ურთიერთის ამბავი და ხასიათი ისევ შინაურ ერთ-მხრელებს ეცოდინებათ და არა უცხოთა.
ჟურნალი ,,მოგზაური”, 1901.
გააზიარეთ და მოიწონეთ სტატია:
მსგავსი სტატიები:
ლანჩხუთში სუპერმარკეტ “მაგნიტის” თანამშრომლებს კორონავისრუსი დაუდასტურდათ- ფილიალმა მუშაობა შეაჩერა
სად შეძლებთ გურიის რეგიონში კორონავირუსზე სწრაფი ტესტის გაკეთებას – კლინიკების ჩამონათვლი
“რამე არ შეგვეშალოს, ეს ბახმაროა”
„მინდა ჩემს სამშობლოში ადამიანი იყოს ნომერ პირველი პრიორიტეტი”
როგორი იყო ბახმარო 1905 წელს-ფოტო
“შვილგარდაცვლილი დედები ვერასდროს იყურებიან მაღლა,მეტიც – მათ პირდაპირ მზერაც კი უჭირთ,დედა ამ ჭირთან ისე მარტოა, როგორც თვითონ სიკვდილთან ადამიანი”
“შევხვდი აფხაზეთიდან დევნილ ბავშვებს, რომლებიც ახლა ხონში და კოპიტნარში ცხოვრობენ”-გიორგი კეკელიძე
“თუ ვინმე მეტყოდა, შენი ცხოვრების რომელიმე წამი შეაჩერეო, სადაც რომ გავჯიუტდებოდი და მარადიულად გავიყინებოდი, იქნებოდა წამი 1996 წლის 12 დეკემბრის ღამის სადღაც თორმეტის ნახევრი”