ზურაბ შევარდნაძის კარ-მიდამო გურიაში-ძველ ყაიდაზე შექმნილი ახალი სახლი

ვისაც სოფელში უცხოვრია, ანდაც ბავშვობაში ზაფხულის არდადეგები სოფელში გაუტარებია, კარგად იცის, რამხელა სენტიმენტის და ემოციის გამოწვევა შეუძლია სოფლის სახლს ადამიანის გულში. საუკეთესო მოგონებები სწორედ აქ იბადება – ამიტომაცაა, რომ დღემდე კარგად გვახსოვს ჩვენი სოფლის სახლის სუნი, კარგად გვახსოვს სოფლის კაკალი, ვაშლი.. ბებია – ეზო-კარის მომვლელი ადამიანი, რომელიც სწორედ რომ სოფლის მოგონებების ერთგვარი ბურჯია.

როდესაც ზურა შევარდნაძესთან გურიაში, სოფელ ბახვში წავედით, აღმოვაჩინეთ, რომ სწორედ ასეთ ადამიანთან ვიყავით სტუმრად – სოფელთან დაკავშირებული ემოციებითა და სენტიმენტებით სავსე პიროვნებასთან, რომელიც იქ ჩასულ სტუმრებს სწორედ სოფლის მოგონებებსა და პერსონაჟებს უზიარებს.

ბახვი არის ჩემი დედულეთი, მე აქ არ დავბადებულვარ. ახლო მდებარე სოფელში, ასკანაში დავიბადე, სკოლა იქ დავამთავრე, იქ გავიზარდე, ამიტომ არც ერთი ბახველი არ იტყვის, რომ იქაური ვარ. ეს არის დედაჩემისეული, წულაძეების სახლი. ჩემი დიდი ბებია იყო ესმა წულაძე, ძალიან საინტერესო, ძლიერი, ყოჩაღი თალაკვაძის ქალი, რომელსაც ჰყავდა ოთხი ვაჟიშვილი და ერთი ქალიშვილი ქეთო. ამ ოთხი ძმიდან ერთი გარდაიცვალა და დიდმა ბებია-ბაბუამ ეს ეზო გაუნაწილეს 3 ვაჟიშვილს, მერე კი ერთ-ერთი ნაწილი შეხვდა ჩემს ბებია-ბაბუას.

ამ ადგილას იდგა ძველი სახლი, სადაც ჩემში ძალიან დიდ ემოციას იწვევდა თითოეული დეტალი – ყველა სახელური, ფანჯარა, მოაჯირი… ამიტომ, გადავწყვიტე, რომ ეს სახლი გამეახლებინა და გამეკეთებინა ისე, რომ სტუმრების ჩაყვანა შემძლებოდა. თუმცა, ეს არ გამომივიდა, რადგან ის სახლი უკვე ძალიან ძველი და მორყეული იყო. იქაურმა ხელოსნებმაც მითხრეს: “ზურაბ, არ გამოგივა ეგ ამბავი, ჯობია ეს სახლი წავიდეს და იმის ადგილას ააშენო პატარა და ახალი სახლი.” შესაბამისად, დავანგრიე ის სახლი და უფრო პატარა, კომპაქტური სახლი ავაშენე ახალი მასალით. თუმცა, ძველი სახლისგან რაც კი დეტალების შენარჩუნება შეიძლებოდა, ყველაფერი დავიტოვე: აივნის მოაჯირი, კარების სახელური, ავეჯი, ბებიას სარკე, სანათი, ჭაღი, მაგიდის გადასაფარებელიც კი არ გადამიგდია.

სახლი მოიცავს ერთ მისაღებ ოთახს, რომელშიც ასევე შედის სამზარეულო, სადაც ვმასპინძლობთ სტუმრებს, ორ საძინებელს და პატარა აივანს. არაფერი განსაკუთრებული არ მიდგას იმ სახლში, ელექტრომოწყობილობებიც კი არ მაქვს. მე ყოველთვის მინდა, ადგილი გავდეს იმას, რაც უნდა იყოს – არაფერი ზედმეტი. ბლენდერი, ტოსტერი, მიკროტალღური ღუმელი და მსგავსი რაღაცები ჩემთვის უცხოა, რადგან მე ასე არ ვცხოვრობდი. ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია სიმყუდროვე და უბრალოება, არ მომწონს რაღაცით თვალის მომჭრელი სივრცეები.

ისიც უნდა ვთქვა, რომ გურიაში სულ ეზოში ვართ. ეზოში დიდი წაბლის ხე გვაქვს და ბებიას დროიდან ამ წაბლის ძირში ვატარებდით დროს გაზაფხულიდან დაზამთრებამდე. ჩრდილს არ იტყოდნენ ჩვენები, ან “გავიდეთ ჩრდილში”, ან “დავსხდეთ ჩრდილში”, ან “სტუმარი მივიღოთ ჩრდილში”, სულ “წაბლის ძირში” უნდა გავმასპინძლებოდით სტუმარს. ახლა ის წაბლი უკვე გამხმარია, თუმცა, იმის გვერდით ახალიც დგას და უკვე მის ქვეშ ვშლით სუფრას.

ჩემი ბებია მე უკვე დაქვრივებული მახსოვს, მეჩაიე-კოლმეურნე ბებია მყავდა და სულ ჩაიში იყო. ჩემი მშობლები სულ ცდილობდნენ, რომ ბებია მარტო არ ყოფილიყო და ხშირად მგზავნიდნენ მასთან. ჩემი სოფლიდან, ასკანიდან ოზურგეთში ავტობუსი ისე ვერ მოხვდება, ბახვი თუ არ გაიარა. ამიტომაც, სულ მივყვებოდი ამ ავტობუსს, რომ ბებია მარტო არ ყოფილიყო. შესაბამისად, ჩემი ნახევარი ბავშვობა სწორედ აქ მაქვს გატარებული. თუმცა, ბახველები მე არ მიღებენ. ოზურგეთში თუ იკითხავთ ჩემ შესახებ, აუცილებლად ასკანაში გაგიშვებენ.

ორივე სოფელში ზღაპრული ხალხი ცხოვრობს, ესეთ ადამიანებს იშვიათად შეხვდებით. როცა მეკითხებიან, რა ვნახოთ გურიაშიო, მე ვეუბნები: “ნახეთ ადამიანები და იყავით ადამიანებთან ერთად, რადგანაც მათზე დიდი ღირსშესანიშნაობა გურიაში არ არის.”

ყველა შესაძლო შემთხვევას ვიყენებ იმისთვის, რომ იქ ამოვყო თავი და ერთი ღამით მეტი დავრჩე. შესაბამისად, არც ერთ შესაძლებლობას არ ვუშვებ ხელიდან, იქნება ეს გასვენება, ქორწილი, ორმოცი, წლისთავი და ა.შ სულ რაღაცას ვიმიზეზებ ჩემს თავთან და გონებაში ვამბობ “როგორ შეიძლება, არ წავიდე?”.. მთელ ზაფხულს იქ ვატარებ, რადგან ამაზე კარგად თავს ვერსად ვგრძნობ. ამ სახლში ხის კედლებია და ერთ-ერთ კედელზე კუთხე მაქვს, სადაც ხაზის ჩამოსმით ვნიშნავ, რამდენ ღამეს ვათევ, რადგან ჩემთვის იქ ყოფნა დიდ ემოციას და სიხარულს უკავშირდება. იქიდან რომ მოვდივარ, დასვენებული არასდროს ვარ, რადგან ზღვა ემოციით ვბრუნდები და თითქოს რაღაც ლოდი მომყვება. ნასაკირალის უღელტეხილზე ნაგომარში ჩასვლამდე ყველამ იცის, რომ მე იმ მონაკვეთში ვერ ვლაპარაკობ, ყოველ ჯერზე ასეა, გაჩერებული ვარ, რადგან რაღაც სხვა სევდით მოვდივარ იქიდან ყოველთვის.

რთულია, როცა სტუმარი თავისუფლად ვერ გრძნობს თავს, ჩემს სახლში ვერ ვეტეოდით და ამიტომ ჩემი სახლის გვერდით, დარეჯან ცეცხლაძის ეზო-კარი ვიყიდე და ის მოვაწყვე ისე, რომ სტუმრებს იქ შეეძლოთ ცხოვრება. ისიც ძალიან ლამაზი სახლია და მასშიც ბევრი არაფერი შემიცვლია, უბრალოდ ცოტათი მოვალამაზე.

 homeis.ge

გააზიარეთ და მოიწონეთ სტატია:

მსგავსი სტატიები:

როგორ დავზოგოთ საწვავის ხარჯი ზამთრის პერიოდში ავტომობილით მოძრაობისას “ჩემთვის პირველი დედის დღეა ამ ამპლუაში” – სოფო ნიჟარაძე ამირან ქადეიშვილი: -„ოზურგეთი, სადაც ჩემი მაყურებელი მყავს, ჩემი განძია“ ლუგარმა აღმოაჩინა ისეთი საეჭვო ნიმუში, რომელიც საქართველოში აქამდე არ უნახავთ ვიდეო: ხანძარი გრიგოლეთში ლიკვიდირებულია ავტომობილის მთვრალ მდგომარეობაში მართვაზე, მძღოლს მართვის უფლება 1 წლით შეუჩერდება 14 წლის ნინი ცეცხლაძის ბაბუას სასამართლომ 1 წლიანი პატიმრობა შეუფარდა “ეს ანგარიში კაცობრიობისთვის წითელი კოდია, განგაშის ზარები გამაყრუებელია” – გაეროს ანგარიში