“სახლში შემოდის თუ არა, კარს ხურავს, ნაგვის გადაყრას ვერ დაასწრებ, სტუმარს ჩანთას ჩამოართმევს და მოაქვს… ” – გაიცანით რაჭველი “ბობო” გასაოცარი უნარებით

თე­მურ გუ­გე­შაშ­ვი­ლი და მისი ოჯა­ხი ონში აგ­რო­ტუ­რიზმს მის­დევს. მათ ეზო-კარს ტუ­რის­ტე­ბი მთე­ლი მსოფ­ლი­ო­დან სტუმ­რო­ბენ, ვის­თვი­საც გუ­გე­შაშ­ვი­ლე­ბი, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს ელ­ჩე­ბიც კი არი­ან.

ბა­ტო­ნი თე­მუ­რი ხეზე მხატ­ვრუ­ლი კვე­თის ოს­ტა­ტია, ონის სამ­ხატ­ვრო სკო­ლა­ში ას­წავ­ლის. სკო­ლა­ში, რომ­ლის ხელ­მძღვა­ნე­ლიც მისი მე­უღ­ლე, ქალ­ბა­ტო­ნი ელე­ნეა…

ამ ოჯა­ხის გა­სა­ო­ცარ და ეთ­ნოგ­რა­ფი­უ­ლად მდი­დარ ეზო-კარ­ზე ბევ­რის თქმა შე­იძ­ლე­ბა, თუმ­ცა ამ­ჯე­რად მხო­ლოდ მათ უგო­ნი­ე­რეს ოთხფე­ხა მე­გო­ბარ “ბომ­ბო­რა­ზე“ შევ­ჩერ­დე­ბით. მსგავ­სი ჭკვი­ა­ნი ცუგა მარ­თლა იშ­ვი­ა­თია. ოჯახს ადა­მი­ა­ნი­ვით უდ­გას გვერ­დით, უამ­რავ საქ­მე­ში ეხ­მა­რე­ბა. ამ გა­მორ­ჩე­უ­ლი თვი­სე­ბე­ბის გამო მას რო­გორც ქარ­თვე­ლე­ბი, ისე უცხო­ე­ლი ტუ­რის­ტე­ბიც კარ­გად იც­ნო­ბენ, რად­გან კე­თი­ლი “ბო­ბოს“ ამა­გი ბევ­რს ახ­სოვს… თე­მურ გუ­გე­შაშ­ვი­ლი “AMBEBI.GE“-ს ახლა მის სა­ო­ცარ ის­ტო­რი­ებს უამ­ბობს.

– ლეკ­ვი იყო, თან, ძა­ლი­ან სუს­ტი, რომ მა­ჩუ­ქეს. შე­რე­უ­ლი ჯი­შია – მამა “ავ­ჩარ­კა“ ჰყავ­და, დედა – “რაჭ­ვე­ლი“ (იცი­ნის)… მას მერე 10 წელი გა­ვი­და. და­ბა­დე­ბის დღე სწო­რედ, 3 კვი­რის წინ ჰქონ­და. ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ძეხ­ვის ტორ­ტი გა­უ­კე­თა.

– სა­ო­ცა­რი უნა­რე­ბი ჰქო­ნია, ქცე­ვე­ბით ყვე­ლას აო­ცებს. ასე რო­გორ გაწ­ვრთე­ნით?

– ვცდი­ლობ­დი, მის­თვის თა­ვი­დან­ვე რა­ღა­ცე­ბი მეს­წავ­ლე­ბი­ნა. მინ­დო­და, გა­ე­გო, მის­გან რას მო­ვი­თხოვ­დი.

– რა გინ­დო­დათ, რომ გა­ე­კე­თე­ბი­ნა?

– მა­გა­ლი­თად, სახ­ლში რომ შე­მო­ვი­დო­და, კარი და­ე­ხუ­რა. ამას ვე­უბ­ნე­ბო­დი და ვაჩ­ვე­ნებ­დი კი­დეც, რო­გორ უნდა გა­ე­კე­თე­ბი­ნა. ახლა შე­მო­დის თუ არა, კარს ხუ­რავს. თუ და­ა­ვი­წყდა, ვსაყ­ვე­დუ­რობ – რა­ტომ არ და­ხუ­რე-მეთ­ქი? გარ­ბის და ხუ­რავს…

ნაგ­ვის გა­დაყ­რას ვერ და­ას­წრებ – ვედ­რო ამან უნდა წა­ა­ცუნ­ცუ­ლოს ბუნ­კერ­თან და და­დოს. იმ დროს როცა მი­დის, თუ ვინ­მემ და­ი­ნა­ხა და ყუ­რა­დღე­ბა მი­აქ­ცია, იპ­რან­ჭე­ბა. სულ პრან­ჭვა-გრე­ხით მი­ძუნ­ძუ­ლებს. ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლო სა­ყუ­რე­ბე­ლია…

ზამ­თარ­ში ოთახ­ში შეშა შე­მო­აქვს…

ბა­ტე­ბი კვერ­ცხებს რომ დე­ბენ, მა­ლა­ვენ, ჰოდა, ადრე დავ­დი­ო­დი და და­ვე­ძებ­დი ხოლ­მე. “ბობო“ მეხ­მა­რე­ბო­და, პო­უ­ლობ­და და ჩემ­თან მოჰ­ქონ­და…

ერთხელ ავა­რი­ა­შიც მოყ­ვა, მან­ქა­ნა და­ე­ჯა­ხა და და­ზი­ან­და. ექიმ­მა წამ­ლე­ბი და­უ­ნიშ­ნა, ნემ­სებს ვუ­კე­თებ­დი. სა­ერ­თოდ, ძაღ­ლებს ნემ­სე­ბი არ უყ­ვართ, როცა სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში უკე­თე­ბენ, იმა­ლე­ბი­ან, ან გარ­ბი­ან. ამას რომ და­ვუ­ძა­ხებ­დი, – ნემ­სის გა­კე­თე­ბის დროა, ამო­დი-მეთ­ქი, ოთახ­ში ამო­ვი­დო­და, დაწ­ვე­ბო­და და ამით მა­ნიშ­ნებ­და, გა­მი­კე­თეო…

– მგო­ნი, ლა­პა­რა­კის გარ­და ყვე­ლა­ფერს აკე­თებს…

– კი, ასეა… სა­ო­ჯა­ხო სას­ტუმ­რო გვაქვს, სტუმ­რე­ბი მთა­ში რომ მი­დი­ან, კა­ლა­თით საჭ­მელს ვა­ტანთ ხოლ­მე. როცა ბრუნ­დე­ბი­ან, კალთს მზა­რე­ულ­თან ტო­ვე­ბენ. ერთ-ერ­თმა ტუ­რის­ტმა არ შე­მო­ი­ტა­ნა და ეზო­ში და­ტო­ვა. ეს მი­ვი­და, და­ა­ჩერ­და კა­ლათს, გარ­შე­მო დიდ­ხანს უტ­რი­ა­ლა, ბო­ლოს აიღო და მზა­რე­ულს მი­უ­ცუნ­ცუ­ლა.

ისე კი არ არის, რომ მხო­ლოდ ბრძა­ნე­ბას მის­ცემ და ას­რუ­ლებს, თა­ვი­სი­თაც ბევრ რა­მეს აკე­თებს, თვი­თონ მო­ი­ფიქ­რებს ხოლ­მე.

ეზო­ში მან­ქა­ნით არ შე­მოვ­დი­ვარ, ვიწ­რო გა­სას­ვლე­ლია, მაგ­რამ ერთხე­ლაც ამის სა­ჭი­რო­ე­ბა იყო, რა­ღაც უნდა წა­მე­ღო. მოკ­ლედ, წინ პლასტმა­სის 20-იანი დამ­ხვდა, ვი­ფიქ­რე, – ახლა მან­ქა­ნა უნდა გა­ვა­ჩე­რო, ჩა­მო­ვი­დე, ავი­ღო ეს ჭურ­ჭე­ლი, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, და­მე­ზა­რა. რად­გან “ბობო“ მომ­ყვე­ბო­და, სხვლა შე­ვა­ნე­ლე და ვუ­თხა­რი – ჩა­მოს­ვლა მე­ზა­რე­ბა და ის 20-იანი მო­მა­ცი­ლე-მეთ­ქი. კბი­ლე­ბით ჩა­აფ­რინ­და და სხვა ად­გი­ლას გა­და­ი­ტა­ნა – გზი­დან მო­მა­ცი­ლა.

– ადა­მი­ა­ნი­ვით გვერ­დით გიდ­გათ…

– კი… ერთხე­ლაც რას ვხე­დავ, – 15 ქა­თა­მი უკა­ნა ეზო­ში ყელ­გა­მოჭ­რი­ლი ყრია – კვერ­ნას და­უ­ხო­ცავს. ეს რა არის “ბობო“? რას მი­კე­თებ-მეთ­ქი? და­ღონ­და, თავი და­ხა­რა. მერე და­ბალ ღო­ბე­ზე გა­დახ­ტა და ტყის­კენ გა­იქ­ცა. ვი­ნერ­ვი­უ­ლე – სად წა­ვი­და-მეთ­ქი? 2 სა­ა­თის შემ­დეგ ფან­ჯრი­დან გა­ვი­ხე­დე და რას ვხე­დავ, – მკვდა­რი კვერ­ნა უდევს მი­წა­ზე, ზედ თათი და­უ­დევს და დას­ცქე­რის…

მა­გის და­სა­ნა­ხად ქა­თამს ვერ დავკლავ, და­ი­ნა­ხავს, თუ არა, ოთახ­ში შერ­ბის, აღარ გა­მო­დის ან თავ­ლებ­ზე თა­თებს აი­ფა­რებს. ამი­ტომ როცა ქა­თამს ვკლავ, “ბო­ბოს“ ვა­ბამ, რომ არ და­ი­ნა­ხოს, თო­რემ სა­ში­ნე­ლი გა­ბუტ­ვა იცის.

– ვინ­მეს მას­ზე ფილ­მის გა­და­ღე­ბა ხომ არ უფიქ­რი?

– რა­ღაც ეპი­ზო­დე­ბი არის გა­და­ღე­ბუ­ლი, მა­გა­ლი­თად, მარ­ნი­დან ღვი­ნო რომ მო­აქვს და ასე­თე­ბი… ფილ­მი არა­ვის გა­და­უ­ღია…

სტუ­მა­რი რომ მო­დის და პარ­კი ან ჩან­თა მო­აქვს, ჩა­მო­არ­თმევს და მი­ა­ცუნ­ცუ­ლებს იქ, სა­დაც სტუ­მა­რი უნდა შე­ვი­დეს. მი­ტა­ნა­ში ეხ­მა­რე­ბა. უხა­რია, თუ ვინ­მე და­ა­საქ­მებს. თუ ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­აქ­ცი­ეს, ძა­ლი­ან სწყინს.

– წე­რი­ლე­ბი და­აქვს სახ­ლი­დან სამ­ხატ­ვრო სკო­ლა­შიო, მარ­თა­ლია?

– “ფოს­ტა­ლი­ო­ნია,“ კი… რა­ღა­ცას რომ ვა­კე­თებ და იქვე რა­ი­მე ია­რა­ღი არ აღ­მოჩ­ნდე­ბა, მე­უღ­ლეს ვუ­რე­კავ, – “ბო­ბოს“ ვაგ­ზავ­ნი და გა­მო­ა­ტა­ნე-მეთ­ქი – ვე­უბ­ნე­ბი. ესეც მი­დის და მო­აქვს. მე­უღ­ლეც ასე­ვე აგ­ზავ­ნის ჩემ­თან, თუ რა­ი­მე უნდა, რომ მი­უ­ტა­ნოს…

– ძაღ­ლი რომ ასე­თია, თქვე­ნი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. რო­გორც იტყვი­ან – ძაღ­ლი პატ­რონს ჰგავ­სო… მგო­ნი, რა­ღაც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი გაწ­ვრთნის მე­თო­დი აღ­მო­გაჩ­ნდათ…

– პა­ტა­რა, ხომ გე­უბ­ნე­ბით, ძა­ლი­ან სა­წყა­ლი იყო. ვინც მა­ჩუ­ქა, 2 კვი­რის მერე რომ და­მი­რე­კა და მო­ი­კი­თხა, გა­უკ­ვირ­და, რომ ვუ­თხა­რი ცო­ცხა­ლია-მეთ­ქი.

მოკ­ლედ, “ბო­ბოს­თან“ ბევ­რი ვი­მუ­შა­ვე… ვხუმ­რობ ხოლ­მე, – პე­და­გო­გი­უ­რი იმი­ტომ და­ვამ­თავ­რე, რომ ამან გა­მი­მარ­თლა-მეთ­ქი…

– მას­თან ერ­თად, უამ­რა­ვი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მოს­წავ­ლის პე­და­გო­გიც ხართ, რომ­ლებ­საც სკო­ლა­ში ხის მხატ­ვრუ­ლი და­მუ­შა­ვე­ბას ას­წავ­ლით და ისი­ნიც გი­მარ­თლე­ბენ…

– კი, მოს­წავ­ლე­ე­ბიც კარ­გე­ბი არი­ან და ეს სა­სი­ხა­რუ­ლოა მარ­თლა.

alia.ge