მამა პეტრეს სამოთხე დედამიწაზე- სად განმარტოვდა დეკანოზი

მას ყვე­ლა­ზე თა­ნა­მედ­რო­ვე სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რად მო­იხ­სე­ნი­ე­ბენ, მის მრევ­ლში ბევ­რი ცნო­ბი­ლი სა­ხეა, ხალ­ხში პო­პუ­ლა­რო­ბით სარ­გებ­ლობს მისი ლექ­სე­ბი, გა­მო­ნათ­ქვა­მე­ბი, “ფე­ის­ბუ­ქის” პოს­ტე­ბი…

წლე­ბია, პეტ­რე კოლ­ხი მე­დი­ა­ში ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე გან­ხილ­ვა­დი სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რია. ექ­ვსი შვი­ლის მა­მას თა­ვი­სი გან­ცხა­დე­ბე­ბით არა­ერ­თხელ ჩა­უგ­დია შოკ­ში სა­ზო­გა­დო­ე­ბა… ამ­ჯე­რა­დაც ასეა – პეტ­რე კოლ­ხმა ოჯა­ხის­გან მო­შო­რე­ბით, მარ­ტო ცხოვ­რე­ბა არ­ჩია და ერ­თაწ­მინ­და­ში სახ­ლი აი­შე­ნა… ამ­ბო­ბენ, რომ სა­სუ­ლი­ე­რო პირი ოჯა­ხი­დან წა­მო­ვი­და, ჩა­ი­კე­ტა და სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის­გან თავს იკა­ვებს, თუმ­ცა სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში კვლავ ძვე­ლე­ბუ­რად აქ­ტი­უ­რია.

რე­ა­ლუ­რად, რა ხდე­ბა დე­კა­ნო­ზის ცხოვ­რე­ბა­ში და რო­გო­რია მისი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა მარ­ტო­ო­ბა­ში – ამა­ზე პეტ­რე კოლ­ხი AMBEBI-სთან სა­უბ­რობს:

– ვერ ვხვდე­ბი რა­ტომ გა­მო­იწ­ვია ასე­თი ხმა­უ­რი ჩემ­მა ერ­თაწ­მინ­და­ში გად­მო­სახ­ლე­ბამ. ვფიქ­რობ, ყვე­ლა ნორ­მა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნი პე­რი­ო­დუ­ლად გა­დის ქა­ლა­ქი­დან და ძა­ლე­ბის აღ­სად­გე­ნად თავს აფა­რებს სო­ფელს. სო­ფელ­ში დრო­ე­ბით თა­ვის შე­ფა­რე­ბა და ბევ­რი რა­ღა­ცის გა­ა­ნა­ლი­ზე­ბა, ახა­ლი ცხოვ­რე­ბის და­წყე­ბის სა­წინ­და­რია.

ერ­თაწ­მინ­და­ში მი­წის ნაკ­ვე­თი მქონ­და. შემ­დგომ მე­გობ­რე­ბის და ძვირ­ფა­სი ადა­მი­ა­ნე­ბის დახ­მა­რე­ბით მო­ვა­ხერ­ხე პა­ტა­რა ქო­ხის ჩად­გმა, სა­დაც თავი შე­ვა­ფა­რე

ახლა ერ­თდრო­უ­ლად რამ­დე­ნი­მე წიგნ­ზე ვმუ­შა­ობ. უნდა გა­მოვ­ცე ტე­რენ­ტი გრა­ნე­ლის აქამ­დე უც­ნო­ბი ლექ­სე­ბი, ძა­ლი­ან მიდ­გას მხარ­ში ემიგ­რან­ტი ქალ­ბა­ტო­ნი, რომ­ლის სურ­ვი­ლიც იყო ეს. ასე­ვე ვმუ­შა­ობ ჩემი ლექ­სე­ბის კრე­ბულ­ზე, და ერთ-ერთი ტაძ­რის ის­ტო­რი­ა­ზე, რომ­ლის წყა­რო­ე­ბიც მო­ვი­ძიე და შემ­დეგ წიგ­ნად უნდა გა­მოვ­ცე. ამ ყვე­ლა­ფერ­ში მხარ­ში მიდ­გას ერ­თაწ­მინ­და, აქ ყვე­ლა­ზე მშვი­დად და და­ცუ­ლად ვგრძნობ თავს. ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ანს თუ აქვს იმპრო­ვი­ზა­ცი­ის ნიჭი და წერა შე­უძ­ლია, სა­კუ­თარ თავს უნდა შე­უქ­მნას მყუდ­რო გა­რე­მო, სა­დაც ბედ­ნი­ე­რი იქ­ნე­ბა.

– ასე­თია თქვენ­თვის ერ­თაწ­მინ­და?

– დიახ, ეს არის ჩემი პა­ტა­რა სა­მო­თხე მი­წა­ზე, ღმერ­თმა ქნას იმ ქვე­ყა­ნა­შიც სა­მო­თხის დამ­კვიდ­რე­ბა შე­მაძ­ლე­ბი­ნოს უფალ­მა. ეს ად­გი­ლი უნდა იყოს ჩემი ფე­რის­ცვა­ლე­ბის, სუ­ლი­ე­რი ბრძო­ლი­სა და სა­კუ­თარ თავ­თან შეხ­ვედ­რის ად­გი­ლი.

გულ­და­სა­წყვე­ტია, რო­დე­საც სხვი­სი ბედ­ნი­ე­რე­ბის გამო ატყდე­ბა ხოლ­მე აჟი­ო­ტა­ჟი. შუ­რით და ბოღ­მით არ უნდა გას­კდე და ადა­მი­ანს ძმ­რად არ უნდა ამო­ა­დი­ნო. ეს პირ­ველ რიგ­ში სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბის­თვის არის ცუდი, ყვე­ლა­ფერს რა­საც სხვას უსურ­ვებ, უკან გიბ­რუნ­დე­ბა ბუ­მე­რან­გი­ვით. ჩემი დი­ლის ლოც­ვა ასე იწყე­ბა: ღმერ­თო, კარ­გად ამ­ყო­ფე ყვე­ლა ჩემს გარ­შე­მო და ის ადა­მი­ა­ნე­ბიც, ვი­საც არ ვიც­ნობ.

ღმერ­თს შევ­თხოვ ვინც მმტრობს, მო­კე­თედ მო­მიბ­რუნ­დეს. ასე რომ იცხოვ­რონ ადა­მი­ა­ნებ­მა, იქ­ნებ მოხ­დეს სას­წა­უ­ლი და მათი ცხოვ­რე­ბაც სა­სი­კე­თოდ შე­იც­ვა­ლოს

გულ­და­სა­წყვე­ტია ასე­თი და­პი­რის­პი­რე­ბა, შუღ­ლი და მტრო­ბა, ამას გა­მო­ვე­ქე­ცი ქა­ლა­ქი­დან, ამის გამო მქონ­და პრო­ტეს­ტი. ვზი­ვარ ახლა ბუ­ხარ­თან მყუდ­როდ, ვკი­თხუ­ლობ, ვლო­ცუ­ლობ ან ვწერ და ამით ხელი არა­ვის ეშ­ლე­ბა. გა­ზა­ფხულ­ზე რამ­დე­ნი­მე წიგ­ნის წარ­დგე­ნას ვგეგ­მავ ჩემ სახ­ლში, ეს იქ­ნე­ბა სა­ღა­მო­ე­ბი – “სტუმ­რად პეტ­რეს­თან”. შე­ვიკ­რი­ბოთ და ვი­სა­უბ­როთ პო­ე­ზი­ა­ზე, ღმერ­თსა და ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ზე. ამა­ზე უკე­თე­სი რა უნდა იყოს, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნი სიყ­ვა­რუ­ლით მე­გობ­რო­ბის ხელს გიწ­ვდის?! თუ ამის­თვის მზად არ ხარ, ქვე­ბის სრო­ლა მა­ინც არ უნდა და­ი­წყო. უფა­ლი შე­ე­წი­ოს ყვე­ლას…

 

– ერ­თაწ­მინ­და­ში, თქვენს ახალ სახ­ლთან ახ­ლო­საა ტა­ძა­რი?

– დიახ, ერთი ხე­ლის გაწ­ვდე­ნა­ზეა. ჩემი სახ­ლი­დან პირ­და­პირ ჩანს პა­ტა­რა გა­მოქ­ვა­ბუ­ლე­ბი, სა­დაც ოდეს­ღაც ბე­რებს უცხოვ­რი­ათ. ქედს გა­დაღ­მა მო­ჩანს უფ­ლის­ცი­ხე, გვერ­დით ხოვ­ლის მთე­ბი, ერ­თაწ­მინ­დის ტა­ძა­რი დამ­ყუ­რებს და თრი­ა­ლე­თის მთე­ბი, სა­ო­ცა­რი გა­რე­მოა გან­მარ­ტო­ე­ბის­თვის.

– მე­ზობ­ლებ­ზე მოგ­ვი­ყე­ვით…

– სას­წა­უ­ლი ხალ­ხია, უბ­რა­ლო, თბი­ლი და მო­სიყ­ვა­რუ­ლე ადა­მი­ა­ნე­ბი. წუ­ხელ დიდ­ხანს ვმუ­შა­ობ­დი, დი­ლას რომ გა­ვიღ­ვი­ძე, ვნა­ხე, მო­უ­თო­ვია. მო­უმ­ზა­დე­ბე­ლი ვი­ყა­ვი, შეშა არ მქონ­და. ვი­წე­ქი და მე­ზა­რე­ბო­და გა­რეთ გას­ვლა, სი­ცი­ვე­ში, არა­და ბუ­ხა­რი უნდა და­მენ­თო. უცებ ვხე­დავ, მე­ზობ­ლებს შეშა შე­მო­უ­ტა­ნი­ათ და აი­ვან­ზე და­უ­ლა­გე­ბი­ათ, მამა პეტ­რე არ გა­ი­ყი­ნო­სო. ამ ფაქ­ტმა ისე გა­მათ­ბო, კარ­გა ხანს გაშ­ტე­რე­ბუ­ლი ვი­დე­ქი.

ასე­თი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი გა­დაგ­ვარ­ჩენს და დაგ­ვი­ლო­ცავს ხვა­ლინ­დელ დღეს. ბოღ­მი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი კი მხო­ლოდ სა­კუ­თარ თავს და­ა­ზა­რა­ლებს. თქვე­ნი მეშ­ვე­ო­ბით მინ­და ყვე­ლას სი­კე­თე, ბედ­ნი­ე­რე­ბა წინსვლა და წარ­მა­ტე­ბა ვუ­სურ­ვო, სა­კუ­თა­რი წილი სუ­ლის სიმ­შვი­დე ეპოვ­ნოთ ამ სამ­ყა­რო­ში.

– სტუმ­რე­ბი თუ მო­დი­ან თქვენ­თან?

– სუ­ლი­ე­რი შვი­ლე­ბი მო­დი­ან, ასე­ვე ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი. ახლა ქვა­თა­ხე­ვის მა­მე­ბი არი­ან სტუმ­რად, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად და­მად­გნენ თავ­ზე და ძა­ლი­ან გა­მა­ხა­რეს. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ სიყ­ვა­რუ­ლი ამ სამ­ყა­რო­ში მა­ინც არის შე­მორ­ჩე­ნი­ლი და ეს ხდე­ბა სოფ­ლებ­სა და პე­რი­ფე­რი­ებ­ში. დი­ლას ჩემ­მა მე­ზო­ბელ­მა თამ­რომ ლო­ბიო მო­მი­კი­თხა, პუ­რიც გა­მო­მი­ცხვეს და შე­მო­მი­ტა­ნეს. ნუ შეგ­ვშურ­დე­ბა ერ­თმა­ნე­თის, ამის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა უფრო მარ­ტი­ვია. არ აქვს აზრი მარ­ხვას, ლოც­ვას, აღ­სა­რე­ბას და ზი­ა­რე­ბას, თუ გული ბოღ­მით გვაქვს სავ­სე.

 

– ეს თქვე­ნი პა­სუ­ხია, იმ ხალ­ხის მი­სა­მარ­თით, რომ­ლე­ბიც კრი­ტი­კულ კო­მენ­ტა­რებს გი­წე­რენ?

– რა თქმა უნდა, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში პა­სუხს არ ვცემ, განა იმი­ტომ რომ სა­პა­სუ­ხო არ მაქვს, უბ­რა­ლოდ და­ბოღ­მი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი უფრო შე­საბ­რა­ლი­სე­ბი არი­ან, ვიდ­რე გა­სა­კი­ცხე­ბი, თო­რემ პირი თუ მო­ვა­ღე, არაგ­ვი და მტკვა­რი ვერ გა­რე­ცხავს ვე­რა­ვის. მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ თავი ავა­რი­დო აგ­რე­სი­ას. ჩემ­ზე უკე­თე­სად ცხოვ­რობს უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი და მათი უნდა შემ­შურ­დეს? სი­ხა­რუ­ლის ცრემ­ლე­ბი მომ­დის, რო­დე­საც ბედ­ნი­ერ ადა­მი­ანს ვხე­დავ. კარს არის მომ­დგა­რი აღ­დგო­მის მარ­ხვა, ხომ არ შე­იძ­ლე­ბა ამ­დენ შურ­სა და ბო­რო­ტე­ბას ერ­თმა­ნე­თი გა­და­ვა­ყო­ლოთ?

 

– მამა პეტ­რე, ორაზ­რო­ვა­ნი იყო თქვე­ნი მე­უღ­ლის პოს­ტი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში, რა­მაც გა­ა­ჩი­ნა ეჭვი, ხომ არ წა­ვი­და დე­კა­ნო­ზი ოჯა­ხი­დან?

– მე წა­მო­ვე­დი, იმი­ტომ კი არა, რომ გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი ვარ, უბ­რა­ლოდ დიდი ხა­ნია წა­მოს­ვლა მინ­დო­და, არა ოჯა­ხი­დან, ზო­გა­დად სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბი­დან, გა­რე­მო­დან, მე­გობ­რე­ბი­დან.

აქ­ტი­უ­რი ცხოვ­რე­ბით ვი­ცხოვ­რე და ზედ­მე­ტა­დაც ვიტ­ვირ­თავ­დი თავს არაფ­რის­მომ­ცე­მი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბით. ამან ძა­ლი­ან გა­დამ­ღა­ლა და იმ მდგო­მა­რე­ო­ბამ­დე მი­მიყ­ვა­ნა, ექ­ვსი შვი­ლის პატ­რო­ნი მარ­ტო ვცხოვ­რობ. ში­ნა­გა­ნად ძა­ლი­ან დიდი ძა­ლის­ხმე­ვა უნდა მო­მე­ძებ­ნა სა­კუ­თარ თავ­ში, რომ უბ­რა­ლოდ ყალ­ბად გა­მე­ღი­მა, იმ­დე­ნად გა­დაღ­ლი­ლი ვი­ყა­ვი.

 

არა­ვის თავს არ ვა­და­რებ, მე ვარ მამა პეტ­რე, და­დე­ბი­თი და უარ­ყო­ფი­თი მხა­რე­ე­ბით, მაგ­რამ ჩემ­თვის სა­თაყ­ვა­ნე­ბე­ლი, უკარ­გე­სი მწე­რა­ლი და ღირ­სე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი, გუ­რამ დო­ჩა­ნაშ­ვი­ლი ალ­ბათ უკვე ათი წე­ლია სა­მე­ბის ტა­ძარ­ში ატა­რებს დიდ დროს, პე­რი­ო­დუ­ლად იქ ცხოვ­რობს. არ შე­იძ­ლე­ბა ყვე­ლაფ­რის­გან დრა­მა შევ­ქმნათ ადა­მი­ა­ნებ­მა და მერე ამა­ზე ვი­ჭო­რა­ოთ… თუ რამე სათ­ქმე­ლია ამას ვე­რა­ვინ და­მას­წრებს, ყვე­ლა­ფერს ვა­თავ­სებ ჩემს “ფე­ის­ბუქ­ზე”.

 

– დიდი სამ­რევ­ლო გყავთ მა­მაო…

– დიახ, უამ­რა­ვი აღმსა­რე­ბე­ლი მყავს, სხვა მა­მე­ბის სუ­ლი­ე­რი შვი­ლე­ბიც, რო­დე­საც სა­კუ­თარ მო­ძღვარ­თან ვერ იხ­სნე­ბი­ან, ჩემ­თან მო­დი­ან და უამ­რავ თე­მა­ზე ვსა­უბ­რობთ, კარს ვე­რა­ვის მი­ვუ­ხუ­რავ.

ახლა ორი გა­და­ცე­მა მიმ­ყავს რა­დი­ო­თი, ხუთ­შა­ბათ­სა და პა­რას­კევს, მალე ტე­ლე­ვი­ზი­ი­თაც გა­მოვ­ჩნდე­ბი. ერთ-ერთი გა­და­ცე­მა მე და ჯან­დაც­ვის ექ­სპერტ გი­ორ­გი ფხა­კა­ძის თა­ნა­ავ­ტო­რო­ბით გა­დის რა­დი­ო­ში და ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლია რა­დი­ო­სივ­რცე­ში. ხუთ­შა­ბა­თო­ბით მარ­ტოს მიმ­ყავს გა­და­ცე­მა “ფიქ­რე­ბი მამა პეტ­რეს­თან ერ­თად”. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, მაქვს იმის ლე­გი­ტი­მუ­რი უფ­ლე­ბა, რომ ჩემს ოთახ­ში შე­ვი­კე­ტო, კარი ჩავ­კე­ტო და ამო­ვი­სუნ­თქო.

ambebi.ge