რამდენიმე ეპიზოდი ყაჩაღად გავარდნილი თავადის ცხოვრებიდან

მიქელაძე გაამწესეს ხივაში, შუა აზიაში “თავის გამოსაჩენად და ღენერლობის საშოვნელად”. მაგრამ ხივაში წასვლის ნაცვლად ის მშობლიურ კულაშში ჩავიდა, სამსახურს თავი მიანება და შინ დარჩა. სამი წლის შემდეგ მამამისი გარდაიცვალა და მთელი მისი ქონება მემკვიდრეობით ერგო. იქამდე და შემდგომშიც გრიგოლ მიქელაძე განაგრძობდა ქუთაისში (სადაც დიდი პოპულარობით სარგებლობდა) ქეიფსა და დროს ტარებას, ქუთათური ქალების “გულთა პყრობას”, მუშტი-კრივსა და აზარტულ თამაშებს. თუ ჩხუბში მას ღონიერი კაცის სახელი გაუვარდა, თამაშში ბედი არ სწყალობდა: სულ მუდამ წაგებაში იყო. ცოტა ხანში საკუთარი უზარმაზარი ქონება გაანიავა.

ცხელ კვალზე ხელისუფლებამ მიქელაძეს მიაგნო: ის კულაშში ერთი ლამაზმანის სახლში იმალებოდა. სახლს ორმოცმა შეიარაღებულმა მხედარმა შემოარტყა ალყა და ცეცხლი გაუხსნა. “კეკლუც არსების ალერსით ღონე მიხდილი მიქელაძე პერანგამარა, ცალ ხელში სატევრით და მეორეში რევოლვერით გამოვარდება კარში, მაგრამ იმავ “კეკლუცის”(?) თხოვნით იარაღს ჰსდებს და ჰნებდება” (იხილეთ გაზეთი “დროება”, 1880, ##122, 123, 124,N128, 129). გამოძიება მას დაუმორჩილებლობასა და იარაღის ხმარებასაც აბრალებდა – რამდენჯერმე გაისროლაო, თუმცა საბოლოოდ ამ საქმეში რაღაც მანქანებით გამართლდა, მაგრამ ციხეს, როგორც ჩანს, თავი მაინც ვერ დააღწია. “ქუთაისის ციხეში ჩემი ყოფნის დროს, – წერდა გიორგი ლასხიშვილი, – იგი უკვე მოხუცებული და დავრდომილი იყო. ავადმყოფობის გამო კარტორღაშიც არ გზავნიდენ, რომელიც კარგა ხანია გადაწყვეტილი ჰქონდა მას”.