ზემო იმერეთი და საერთოდაც იმერეთი, არის სიტყვა. სხვაგანაც სიტყვაა, მაგრამ აქაური მოქცევა, ყველაზე მარტივ ამბებსაც ლიტერატურად აქცევს – გზის მისწავლებაც კი დიდი პიესის პირველ ფრაზადაა ჩაფიქრებული.
ჰოდა, ხომ მივედით წუხელ ერთ ოჯახში, ბავშვებს მივუტანეთ ცოტა რამე. ეზო იყო დახრილი და ოღრო-ჩოღრო, როგორც წინადადებები სამანიშვილის დედინაცვალში. დახრილი და უწერტილო – არსად მთავრდებოდა. შუაში იდგა პატარა სახლი და იმ სახლის გვერდით იდგა კიდევ სახლი და ყოფდა ღობე – შეუმჩნეველი, როგორც მობეზრებული შეყვარებულის ღიმილი. იმ ღობის იქით იჯდა თხელი მოხუცი კაცი, ხელში ეჭირა ტელეფონი და სავაურაუდოდ, მეგობარს, იშვიათ სიახლეს ატყობინებდა. მძაფრი იყო მისი ხმა და იმაზე მაღალი, ვიდრე გეგმავდა.
,,ახლა დამაყურე შენე! სულ არი ოთხი. ოთხი მევიდენ. მაიდან: ერთი საქანელაზე კონწიალობს, ერთი აჩხაკუნებს რაცხას, ორი არი ჩამომჯდარი”
აი, ხომ არაფერი, თითქოს საერთოდ არაფერი, მაგრამ უცებ კლდიაშვილი-ჭეიშვილი-გაბრიაძე ჩამწკრივდნენ ამ სიტყვებში. მარტოობასთან ბრძოლა და არაფრის ყველაფრად ქცევის ალქიმია. და თანაც, განა გარეგნობით აღგვწერა – მოქმედებით. და ზუსტად ვიცი, ის მეორეც მიხვდა ვინ ვიყავით და რა გვინდოდა, რა გვეცვა და როგორი ცხვირები გვქონდა. მხოლოდ იმ სიტყვებით.
ეს არის იმერეთი. ამიტომაც მიყვარს.
გააზიარეთ და მოიწონეთ სტატია:
მსგავსი სტატიები:
უორდროპების მოგზაურობა გურიაში
“დეკანოზი ბასილი მხილებულია „გარყვნილი შინაარსის მიმოწერაში”- ანდრია ჯაღმაიძე
“ხელისუფლების ბრალია, არჩევნების წინ ევაჭრებიან ადგილობრივ მუსლიმებს”
დათოვლილი ოზურგეთი-ფოტოები
როგორ დავიცვათ თავი ანაფილაქსიიდან-ექიმი მარინა ტოტოჩავა
“ხვალ ჩემი დაბადების დღეა, დღეს მნიშვნელოვან საჩუქრად, ჩემი ზღაპრების ახალი წიგნი გამოვიდა”
საჭადრაკო კლუბმა ლანჩხუთში სოციალურად დაუცველ ბავშვებს საჩუქრები გადასცა
ოზურგეთში ვახტანგ ბლაგიძის სახელობის “ქუჩის კალათბურთის” მე-3 ტურნირი გაიმართა